About 🌸 Rianne & Joep 🐶
🐶 Samen met Joep, mijn trouwe wandelmaatje
🚶♀️ Geniet van wandelingen tot 15 km
🌍 Vaakst te vinden in 🇳🇱 Nederland, 🇩🇪 Duitsland & 🇧🇪 België
❤️ Liefde voor Geocaching 🔍, Fotografie 📸 & Wandelverslagen ✍️
1,392 km
364:31 h
Recent Activity
- 🌸 Rianne & Joep 🐶4 days ago
This afternoon we put on our walking shoes for a stroll through Hindeloopen, that small IJsselmeer town where time seems to pass just a little bit slower. We're back in Friesland for the weekend and met up with Lauren and Bailey here. No plan, no rush, just exploring together, seeing what the streets
Translated by Google •
- 🌸 Rianne & Joep 🐶December 21, 2025
After our walk past the miniature people through Leeuwarden's city center, we had something special planned for the evening. A lovely way to end the weekend: the 6th edition of December Light.
When it gets dark, Leeuwarden transforms. The hustle and bustle subsides, the streets become quieter, and that
Translated by Google •
- 🌸 Rianne & Joep 🐶December 21, 2025
Today we had a wonderful discovery walk through Leeuwarden, but at eye level with the city's smallest residents.
We walked the Miniature People route, not just a regular city walk, but a scavenger hunt past dozens of miniature figures that tell their own stories in surprising locations. Sometimes they
Translated by Google •
- 🌸 Rianne & Joep 🐶December 20, 2025
Today we made the trip from the Achterhoek region to Harlingen for a weekend in Friesland. And what a coincidence 😉, Lauren turned out to be on holiday nearby. A perfect excuse to meet up for a lovely walk in Stavoren.
We started at the harbor, where the fog played a major role today. Unfortunately
Translated by Google •
- 🌸 Rianne & Joep 🐶December 17, 2025
Today we strolled through Groningen. It wasn't a detour for us, but a long drive! With a clear mission... to admire the largest Christmas ornament in Europe. And it certainly didn't disappoint.
Since the end of November, DOT has once again become an extra special place, bathed in thousands of LED lights
Translated by Google •
- 🌸 Rianne & Joep 🐶December 12, 2025
During the WinterDroom Light Evening, we walked through Pantropica again with our dog club. We were there last year, and the enchanting atmosphere has stayed with us so much that a return visit this year felt like a given. However, we had learned one lesson back then... in the tropical heat of Pantropica
Translated by Google •
- 🌸 Rianne & Joep 🐶December 10, 2025
Tonight we're walking again in Haarzuilens, in a place that has become a special place in our own walking memories. Earlier this year, we walked a beautiful route past De Haar Castle, a walk that remains one of our favorites. Back then, we mainly admired the castle and its surroundings, but we didn't
Translated by Google •
- 🌸 Rianne & Joep 🐶December 9, 2025
From Mendelssohn mosaic to Zypendaal, with two cheerful dogs leading the way.
Today we went out for a breath of fresh air in Arnhem, a relaxing stroll through the Alteveer/Cranevelt neighborhood. No big adventure, no rush, just a nice walk to clear our heads, see the dogs happy, and get outside for a
Translated by Google •
- 🌸 Rianne & Joep 🐶December 8, 2025
An atmospheric walk through the historic ❤️ of Maastricht
Today, on our way home from our holiday destination in Belgium, we made a spontaneous but beautiful stop in Maastricht. The forecast was clear: it would stay dry until about 1 o'clock, after which the heavens would open. So we started our walk
Translated by Google •
🌸 Rianne & Joep 🐶 and others went for a hike.
3 days ago
Na een nacht midden in het hart van Sneek begon de dag rustig. Vanaf de parkeerplaats liepen we de stad in en al snel stond hij daar, de Waterpoort. Twee stoere torens die zich spiegelen in het water, alsof ze al eeuwenlang geduldig wachten op iedereen die Sneek binnenkomt. Het is zo’n plek waar je vanzelf even vertraagt. Hier voel je meteen... deze stad leeft al lang met water, handel en verhalen. We liepen langs het water richting het station. Het stationsgebouw, eind negentiende eeuw neergezet, staat er nog altijd met rechte schouders en verfijnde details. Voor de deur rust de Sik van Snits 🚂, klein maar onverzettelijk. Een locomotief die ooit dagelijks dwars door dorpen tufte met goederen, melk en verhalen. Je ziet hem staan en je weet... hier werd gewerkt, verbonden en doorgegeven. Dan wordt de stad ineens groen. Het Wilhelminapark ontvouwt zich zonder haast, met slingerpaden en oude bomen die al meer dan een eeuw meegaan. In de vijver ligt de Julianagondel, een herinnering aan 1909, aan een prinsesje dat net geboren was en aan een stad die iets wilde vieren. Het water weerspiegelt de gondel zacht, alsof het verhaal hier nooit helemaal is weggegaan. Terug richting de stad trekt Theater Sneek de aandacht. Modern, uitgesproken, met een hoge toren die ’s avonds licht geeft, een hedendaags baken tussen alle historie. Het staat op de plek waar ooit het postkantoor stond, en dat voel je. Hier blijven mensen komen en gaan, alleen de reden verandert. Even verder wordt het stiller. Naast de Martinikerk staat het oorlogsmonument. Een vrouw van steen, rechtop, met een lint dat spreekt over trouw tot in de dood. De Martinikerk zelf staat iets hoger, op een terp, al sinds de elfde eeuw het middelpunt van Sneek. Ooit had ze drie torens, nu geen enkele meer, maar de afdrukken ervan zijn nog zichtbaar in het gras. Alsof de kerk zegt: ik ben veranderd, maar ik ben er nog. Binnenin klinkt al eeuwen muziek, buiten hoor je vooral de tijd. Langs het stadhuis en het Bestjoershûs merk je hoe belangrijk Sneek ooit was. Handel, bestuur, rechtspraak, alles kwam hier samen. De gevel van het stadhuis is rijk versierd, vol symbolen: gerechtigheid, handel, de seizoenen, wijsheid. Het is een rustige trots die je pas ziet als je even omhoog kijkt. Het gerechtsgebouw is gebouwd in de negentiende eeuw, met zware lijnen en een duidelijke boodschap boven de deur: ieder het zijne. Het staat er nog altijd, stevig en waardig, midden tussen het leven van nu. In de smallere straten wordt Sneek persoonlijker. Het Old Burgerweeshuis vertelt een verhaal van zorg en discipline, van kinderen die hier eeuwen geleden opgroeiden onder strenge maar beschermende ogen. Het gebouw voelt als een geheugen dat veel heeft gezien, maar niets is vergeten. Dan sta je bij het Joods Monument. Op de plek waar ooit de synagoge stond, is nu een stalen raamwerk. De Davidsster ontbreekt... niet subtiel, maar zichtbaar uitgerukt. De blauwe vormen eromheen staan voor mensen die doorgingen, die verder leefden. Het is een plek die geen uitleg vraagt, alleen aandacht. Verder langs het water draait Fortuna haar gouden bol. Het beeld is jong, maar het verhaal oud: geluk dat komt en gaat, overvloed die nooit zeker is. Sneek kent dat spel al eeuwen, en misschien past het daarom zo goed hier. Deze fontein is onderdeel van 11-fountains. De Sint Martinuskerk, zonder toren maar vol karakter, staat er rustig bij. Ontworpen door Cuypers, nooit helemaal af, maar juist daardoor eigen. Niet alles hoeft voltooid te zijn om mooi te zijn. Via het Kleinzand lopen we langs oude koopmanshuizen. Hier werd gehandeld, geroken, geproefd. Hier ontstond Beerenburg 🥃, hier werd kennis doorgegeven, kruiden getrokken, verhalen gemengd. Je voelt dat dit een straat is die weet wat werken is. Het pand waar C&A begon staat er nog steeds. Wat ooit een kleine stoffenzaak was, groeide uit tot iets groots, maar hier in Sneek begon het. Onder de erker herinnert een Davidsster aan wat ernaast verloren ging. Klein detail, grote betekenis. En dan, aan de rand van de stad, de watertoren. Hoog, stevig, gebouwd om Sneek van water te voorzien, nu vooral een herkenningspunt. Aan het einde van de wandeling voelt Sneek als een stad die iets heeft gedeeld. In water, steen, stilte en kleine details. En juist dat maakt, dat je Sneek niet zomaar weer loslaat.
01:19
5.17km
3.9km/h
20m
20m
🌸 Rianne & Joep 🐶 and others went for a hike.
4 days ago
Vanmiddag trokken we onze wandelschoenen aan voor een rondje door Hindeloopen, dat kleine IJsselmeerstadje waar de tijd nét iets langzamer lijkt te gaan. We zijn weer een weekendje in Friesland en spraken hier af met Lauren en Bailey. Zonder plan, zonder haast, gewoon samen op pad en kijken wat de straatjes, het water en de verhalen ons zouden brengen. Deze wandeling is één groot feest van kneuterigheid. Smalle straatjes en verborgen steegjes nodigen uit om te slenteren, bruggetjes zorgen telkens voor nieuwe doorkijkjes en de bakstenen kapiteinshuizen laten zien hoe rijk de stad ooit was. Alles is klein, overzichtelijk en charmant. Hoog op de dijk langs het IJsselmeer opent het landschap zich en kijk je eindeloos uit over water en lucht. De wind, het weidse uitzicht en het ritme van de golven maken dit stuk vanzelf rustgevend. Een plek waar je even stil wordt en gewoon samen verder loopt. Bij de haven kwamen we langs het Sylhús, het voormalige kantoor van de sluizenmeester. Ooit werd hier bepaald welk schip wanneer mocht schutten, nu is het vooral een prachtig herkenningspunt aan het water, met uitzicht op de jachthaven en het altijd wat onstuimige IJsselmeer. Even verderop stuitten we op het verhaal van 'It Kwade Wiif fan Hylpen'. Volgens de volkslegende woonde hier een vrouw die in de 17e eeuw als heks werd gezien en stormen zou hebben opgeroepen om schepen in gevaar te brengen. Het verhaal hoort bij Hindeloopen zoals het water bij de stad hoort. De Grote of Sint Gertrudiskerk torent rustig boven de huizen uit. Deze laatgotische kerk, gewijd aan Sint Gertrudis, beschermheilige van reizigers en zeevarenden, is van binnen minstens zo indrukwekkend als van buiten. De beschilderde houten wanden en banken in Hindelooper stijl, vol bloemen, vogels en bijbelse taferelen, maken het een plek waar je vanzelf even blijft rondkijken. Een heel andere blikvanger is 11 Fountains, Flora & Fauna. De fontein met het hert en de hinde en de hoorn des overvloeds verwijst naar de verbondenheid tussen mens en natuur én naar de welvaart die Hindeloopen in de Gouden Eeuw kende. Kunst die mooi samensmelt met de omgeving. Aan de kade staat het Peilschaalhuisje, klein en bescheiden, maar met een groot verhaal. Hier werd het waterpeil van het IJsselmeer, en vroeger de Zuiderzee, gemeten. Een stille herinnering aan het leven met het water, altijd dichtbij en nooit helemaal te vertrouwen. Het Eerste Friese Schaatsmuseum bracht ons even in winterse sferen. Van antieke doorlopers tot Elfstedentocht-memorabilia, alles ademt hier Friese schaatstrots. Zelfs zonder ijs voel je hier hoe diep het schaatsen in de Friese ziel zit. Tot slot liepen we langs De Kleine Vermaning, een eenvoudige doopsgezinde kerk uit de 19e eeuw. Je zou er zo voorbij lopen, maar wie even stilstaat, voelt de warme en intieme sfeer. Een plek die herinnert aan een tijd waarin geloof vooral in stilte en eenvoud werd beleefd. Met Lauren en Bailey aan onze zijde, langs water, verhalen, kunst en geschiedenis, liet Hindeloopen zich van zijn warmste kant zien. Zo’n wandeling die niet groots hoeft te zijn om je bij te blijven, eentje om nog lang aan terug te denken.
01:00
3.80km
3.8km/h
10m
10m
Lauren & Bailey 🐕🐾 and others went for a hike.
December 21, 2025
Na onze wandeling langs de miniature people door het centrum van Leeuwarden hadden we voor de avond nog iets bijzonders op de planning. Een mooie afsluiter van het weekend, de 6e editie van Decemberlicht. Wanneer het donker wordt, verandert Leeuwarden. De drukte zakt weg, de straten worden stiller en juist dan begint deze route te leven. We volgden het blauwe licht, dat ons zonder moeite meenam door steegjes waar we normaal zo aan voorbijlopen. Bekende plekken voelden ineens anders, alsof de stad zichzelf opnieuw aan ons voorstelde. Decemberlicht is geen route die je snel loopt. Je vertraagt vanzelf. Je blijft staan. Kijkt omhoog, naar muren die tot leven komen met animaties, korte filmpjes, gedichten en citaten. Soms grappig, soms licht filosofisch, maar altijd precies passend bij de plek. Het voelde nergens druk of overweldigend, eerder als een reeks kleine ontmoetingen met licht en woorden. Het citaat “Keep some room in your heart for the Unimaginable” van Mary Oliver vormde een mooie rode draad. Het paste bij deze avond, bij het kijken zonder haast en bij het openstaan voor wat je niet had verwacht. In het donker leek alles net wat scherper binnen te komen. Wat begon in 2020 als een spontaan gebaar van Kroft&Smids, voelt hier nog steeds heel dichtbij en menselijk. Hun liefde voor licht in de openbare ruimte is voelbaar. Niet om indruk te maken, maar om iets te delen. Hoop, verwondering, een glimlach. We liepen rustig verder, soms zwijgend, soms even wijzend: heb je die gezien? De kou was er, maar stoorde niet. Het was zo’n avond waarop je niet veel nodig hebt. Alleen samen lopen, kijken en ervaren. Decemberlicht voelde als een zachte afsluiting van een heerlijk weekend in Friesland. Geen groot slot, maar een warme, stille punt achter mooie dagen. Met een hoofd vol zinnen, beelden en kleine wijsheden reden wij richting huis, terwijl Lauren nog even in deze provincie blijft. Friesland dooft voor ons langzaam uit, maar wat we lazen en zagen nemen we mee naar huis.
00:24
1.49km
3.8km/h
20m
10m
🌸 Rianne & Joep 🐶 and others went for a hike.
December 21, 2025
Vandaag wandelden we een hele leuke ontdekkingstocht door Leeuwarden, maar dan op ooghoogte van de kleinste bewoners van de stad. We liepen de Miniature People-route, geen gewone stadswandeling, maar een speurtocht langs tientallen miniatuurpoppetjes die op verrassende plekken hun eigen verhaal vertellen. Soms lagen ze pal voor je neus, soms moest je echt even stilstaan, bukken en goed kijken. Dat maakte het juist zo leuk. Met het routeboekje in de hand, vol omschrijvingen en subtiele hints, voelde elke vondst als een klein cadeautje. Onderweg genoten we niet alleen van de miniaturen, maar ook van het Leeuwarden dat zich tussen de scènes door ontvouwde. Smalle straatjes, verborgen hoekjes, het water, de pleinen en indrukwekkende streetart. Deze route laat je het centrum van alle kanten zien. Je vertraagt vanzelf. Je kijkt anders. En precies dat is de kracht van deze wandeling. De Miniature People zijn het werk van Michel Tilma, geboren en getogen Leeuwarder. Zijn verhaal geeft de route extra diepte. Na drie hersenbloedingen moest hij zijn leven opnieuw vormgeven. In fotografie vond hij rust, en in de miniaturen zijn roeping. Wat begon als inspiratie van kunstenaar Slinkachu, groeide uit tot een liefdevol en eigen project dat inmiddels niet meer weg te denken is uit de stad. Met een rugzak vol poppetjes trok Michel door Leeuwarden, op zoek naar plekken waar het grote en het kleine elkaar raken. Sinds 2019 blijven de miniaturen gewoon staan. Ze zijn onderdeel geworden van de stad, van stadswandelingen, van verwondering. Niet voor niets ontving Michel in 2023 de Pommeranten Pries: een erkenning voor zijn bijzondere bijdrage aan het culturele leven van Leeuwarden. Deze wandeling voelt als een ode aan veerkracht, creativiteit en aandacht. Aan het idee dat je een stad pas echt leert kennen als je de tijd neemt. En misschien ook als een stille herinnering aan Michels eigen woorden: “Het is niet wat je overkomt dat je leven vormt, maar hoe je er mee omgaat.” Een warme, verrassende en inspirerende route die Leeuwarden laat zien zoals je haar nog niet kende... klein van formaat, maar groots in betekenis. Perfect voor wie houdt van wandelen met verwondering.
01:49
6.91km
3.8km/h
20m
20m
🌸 Rianne & Joep 🐶 and others went for a hike.
December 20, 2025
Vandaag maakten we de reis van de Achterhoek naar Harlingen voor een weekendje Friesland. En heeeeeel toevallig 😉 bleek Lauren ook in de buurt vakantie te vieren. Een perfecte aanleiding om samen af te spreken voor een mooie wandeling in Stavoren. We begonnen bij de haven, waar de mist vandaag een grote rol speelde. Het uitzicht reikte helaas niet ver, maar juist dat gaf de plek iets mysterieus. Toch liepen we vol goede moed de pier richting het IJsselmeer op. Aan het einde stond een kleine vuurtoren, die stoer uit de nevel tevoorschijn kwam, een mooi en sfeervol begin van onze wandeling. Daarna vervolgden we onze route over de dijk, langs een rij prachtige kleurrijke huisjes. Al wandelend fantaseerden we erop los, in welke kleur zouden wij hier willen wonen, zo vlak bij het water? Met het ruisen van het meer en de frisse lucht was dat geen moeilijke droom om te hebben. Een rondje door het centrum van Stavoren mocht natuurlijk niet ontbreken. Hier bewonderden we één van de bijzondere 11fountains van Friesland. Elke Friese Elfstedenstad heeft zo’n moderne fontein, ontworpen door internationale kunstenaars. In Stavoren is dat een reusachtige vis, die normaal gesproken water spuit, een knipoog naar de rijke maritieme geschiedenis van de stad. Door de kou stond de fontein vandaag stil, maar dat mocht de pret niet drukken. Bailey durfde zelfs dapper in de bek van de vis te poseren. Niet ver daarvandaan kwamen we langs het bekende beeld van het Vrouwtje van Stavoren. Dit bronzen beeld, gemaakt door Pier Arjen de Groot en geplaatst in 1969, kijkt uit over de oude haven. Het stelt de rijke weduwe uit de bekende sage voor, die door haar hebzucht alles verloor. Het beeld is een krachtig symbool voor de bloei en ondergang van Stavoren en blijft een indrukwekkende plek om even bij stil te staan. Ook liepen we langs een heel bijzonder hotel, Hotel De Vrouwe van Stavoren, prachtig gelegen aan de oude haven. Hier kun je niet alleen ‘gewoon’ overnachten, maar zelfs slapen in een wijnvat! Twaalf enorme wijnvaten zijn omgebouwd tot sfeervolle hotelkamers, sommige zelfs met luxe badkamers en ligbaden. Alleen al het zien ervan maakte ons nieuwsgierig. Als afsluiter wilde ik Lauren graag nog iets persoonlijks laten zien. Het beeld van Aukje, de Elfstedenschaatster. Dit beeld, gemaakt door Evert van Hemert, is onderdeel van een serie van elf beelden in alle Friese Elfsteden. Ze vormen een eerbetoon aan de vrouwelijke deelnemers van de Elfstedentocht en staan allemaal op de officiële schaatsroute, daar waar weg en water elkaar kruisen. Voor een geocache heb ik ze ooit alle elf bezocht, en het voelde mooi om deze bijzondere plek vandaag te kunnen delen. Al met al was het een gezellige, sfeervolle wandeling vol mist, verhalen, kunst en fijne gesprekken. Stavoren liet zich vandaag misschien niet van zijn zonnigste kant zien, maar wél van zijn warme en karaktervolle kant, en dat maakte deze dag samen extra bijzonder.
01:29
5.93km
4.0km/h
10m
10m
🌸 Rianne & Joep 🐶 and Lauren & Bailey 🐕🐾 went for a hike.
December 16, 2025
Vandaag wandelden we door Groningen. Voor ons geen ommetje om de hoek, maar een flinke rit! Met een duidelijke missie... de grootste kerstbal van Europa bewonderen. En die stelde zeker niet teleur. Sinds eind november is DOT weer een extra mooie plek, gehuld in duizenden ledlampjes die de enorme koepel laten stralen als een gigantische kerstbal. Met zijn 19 meter hoogte en 26 meter doorsnede was DOT jarenlang zelfs de grootste kerstbal ter wereld. Totdat in 2023 The Sphere in Las Vegas het record overnam: 112 meter hoog en 157 meter in doorsnede... onvergelijkbaar groot. Vorig jaar bleef de Groningse lichtbol nog donker, de ledinstallatie was aan vervanging toe en de vorige eigenaar zag af van de investering. Gelukkig dachten de nieuwe eigenaren daar anders over. “Een kerst is voor ons niet compleet zonder de enorme DOT-kerstbal. Het hoort bij de stad,” aldus mede-eigenaar Theun Heeg. En dat voel je. DOT straalt weer, letterlijk én figuurlijk, en is voor de liefhebbers nog te bewonderen tot 18 januari. DOT, voorheen bekend als Infoversum, is een 3D-koepelbioscoop en planetarium. Een tweede hoogtepunt... en misschien wel onze favoriet, was Via Vecchia. Dit magische steegje verbindt de Steentilstraat met het Gedempte Kattendiep en is rond deze tijd een zee van kerstlichtjes. De naam betekent ‘oude straat’ en werd bedacht door de ondernemers van de aangrenzende restaurants Cervantes, Hemingway’s, Boccaccio en Moro. Omdat het gewoon een heel mooi oud steegje is. In de winter verandert het in een klein sparrenbos vol muziek en verlichting, maar ook in de zomer is dit een heerlijke plek, bloemen, terrasjes en lichtjes geven het steegje dan bijna een mediterrane sfeer. Dit stukje Groningen voelt warm, verzorgd en met liefde gemaakt, allemaal dankzij de mensen van Via Vecchia. Overdag viel de stad ons eerlijk gezegd wat tegen. We hadden meer verwacht. Hier en daar zagen we mooie streetart, maar op veel plekken oogde de stad vies. Zeer regelmatig hing er een indringende geur van urine of wiet, wat afbreuk deed aan de beleving. Ook de Martinitoren maakte minder indruk dan gehoopt. De toren met een hoogte van bijna 97 meter, is al eeuwenlang het symbool van Groningen. De toren werd gebouwd in verschillende fases tussen de 13e en 15e eeuw. Hij wordt door Groningers liefkozend ‘d’Olle Grieze’ genoemd, verwijzend naar de verweerde grijze kleur van het Bentheimer zandsteen. Vanaf de top schijn je bij helder weer zelfs de Waddenzee te kunnen zien. Toch… in het echt voelde hij voor ons minder bijzonder dan verwacht. Vlakbij de Martinitoren kwamen we wel een mooi beeld tegen van Joris en de Draak, een klassiek symbool van de strijd tussen goed en kwaad. Helaas bleek ook dit plekje voor sommigen vooral heel populair om achter te urineren, wat de magie snel weer deed vervliegen. Groningen komt voor ons vooral ’s avonds tot leven. Dan schitteren DOT en Via Vecchia en voelt de stad sfeervol en bijzonder. Deze twee hoogtepunten maakten de reis absoluut de moeite waard. Overdag wist de stad ons minder te raken, maar wie Groningen bezoekt voor licht, sfeer en winterse magie, zit hier ’s avonds helemaal goed. ✨
01:55
7.34km
3.8km/h
40m
40m
Lauren & Bailey 🐕🐾 and others went for a hike.
December 12, 2025
Tijdens de Lichtjesavond van WinterDroom wandelden we met onze hondenclub opnieuw door Pantropica. Vorig jaar waren we er ook en de betoverende sfeer is ons zo bijgebleven dat een herhaalbezoek dit jaar vanzelfsprekend voelde. Alleen hadden we toen één les geleerd... in de tropische warmte van Pantropica kun je beter niet te enthousiast in winterlagen verschijnen 🥵. Dit keer kwamen we dus luchtiger gekleed en dat maakte de wandeling des te aangenamer. Zodra we binnenstapten, voelde het alsof de tropische wereld opnieuw een extra laag magie had gekregen. De duizenden kaarsen verhulden de tuinen in een warme gloed, waardoor de vertrouwde paden van Pantropica een bijna sprookjesachtige aanblik kregen. De lichtjesroute leidde ons langs hoge palmen die zich lieten transformeren tot lichtsculpturen, langs stille waterpartijen waarin het kaarslicht zacht golfde en door Vlinderica, waar de nieuwe lichtobjecten subtiel tussen de beplanting zweefden. Ook de dieren leken zich aan te passen aan deze bijzondere avond; flamingo’s en andere bewoners bewogen rustig door het gedempte licht, alsof het park zelf vertraagde om de bezoekers meer te laten zien. Terwijl we door de verschillende thematuinen trokken, voelden we opnieuw hoe rijk de geschiedenis van Pantropica is, een plek die ooit als orchideeënkwekerij begon en nu als tropische attractie zijn verhaal vertelt in elke plant, elk pad en elke kas. Aan het einde van de route kwamen we uit bij het winterplein, waar de combinatie van schaatsgeluiden, zachte livemuziek en tropische warmte een bijna droomachtig contrast vormde. Het was een wandeling die, net als vorig jaar, minder draaide om kilometers en meer om de ervaring zelf, een rustig tempo door een wereld die voor één avond nog lichter, warmer en dichterbij leek te komen.
02:56
4.57km
1.6km/h
0m
0m
Lauren & Bailey 🐕🐾 and 🌸 Rianne & Joep 🐶 went for a hike.
December 10, 2025
Vanavond wandelen we opnieuw in Haarzuilens, op een plek die inmiddels een speciale plek heeft gekregen in onze eigen wandelherinneringen. Eerder dit jaar liepen we hier al een prachtige route langs Kasteel de Haar, een wandeling die nog steeds tot onze favorieten behoort. Toen bewonderden we vooral het kasteel en de omgeving eromheen, maar de tuinen hebben we toen niet bezocht. Juist daarom voelt deze avond extra bijzonder, we keren terug naar een bekende plek, maar we stappen tegelijk een nieuw deel van het landgoed binnen dat we nog niet kennen. Het evenement De Lumineuze Nachten vindt plaats van 6 december tot en met 4 januari, en zodra we het kasteelpark inlopen, merken we waarom dit zo’n geliefde winteractiviteit is. De schemering maakt langzaam plaats voor het donker en het park reageert alsof het daarop heeft gewacht. Zacht licht tussen de bomen, een rustige opbouw van sfeer en geluid, en de kalmte die dit deel van Haarzuilens altijd al heeft, maar dan versterkt door de avond. Naarmate we dichter bij het kasteel komen, herinnert het silhouet ons meteen aan die eerdere wandeling. Het blijft indrukwekkend hoe groot en statig Kasteel de Haar is, en in de winteravond krijgt het nog een extra laag. De belichting laat de torens en muren heel subtiel oplichten, waardoor het lijkt alsof het kasteel uit de duisternis wordt getild. De verhalen die langs de route te horen zijn, geïnspireerd op de geschiedenis en op de dieren die hier vroeger werkelijk op het landgoed voorkwamen, voegen precies genoeg sfeer toe om je in het moment te trekken, zonder dat het ten koste gaat van de rust die bij dit kasteel altijd zo goed voelbaar is. Wanneer we verder lopen en voor het eerst door de tuinen gaan, merk je dat dit deel van de route echt nieuw voor ons is. Overdag zijn deze tuinen al bekend om hun zichtlijnen en waterpartijen, maar in het donker ervaren we ze anders, bijna alsof je een plek ontdekt waar je al vaak langs bent gelopen maar nooit echt naar binnen bent gegaan. Door de belichting vallen vormen ineens op, terwijl andere juist wegvallen in het donker. Het maakt de wandeling vanzelf rustig... je kijkt meer, je luistert meer, je neemt net wat meer tijd. Tegen het einde van de route voelt het alsof we een plek die we al lief hadden, opnieuw hebben leren kennen. Het is mooi hoe een bekende omgeving door licht en sfeer toch verrassend nieuw kan aanvoelen. Deze avondwandeling bij Kasteel de Haar beweegt mee met het seizoen en vertelt zijn verhaal op een manier die niet opdringerig is, maar juist zacht en uitnodigend. Aan het einde van de route blijft vooral het gevoel hangen dat we een plek die we al koesterden opnieuw hebben ontdekt. De combinatie van licht, historie en winterrust geeft Kasteel de Haar een sfeer die je niet snel vergeet. Het is bijzonder hoe een vertrouwde omgeving door het vallen van de avond en de zachte belichting een geheel nieuwe betekenis krijgt. Deze winterwandeling laat opnieuw zien waarom we zo graag in Haarzuilens terugkeren... het is een plek die elke keer iets nieuws prijsgeeft, en juist in deze tijd van het jaar zijn De Lumineuze Nachten een prachtige manier om de magie van het kasteel van heel dichtbij te voelen.
00:47
2.91km
3.8km/h
20m
10m
Lauren & Bailey 🐕🐾 and 🌸 Rianne & Joep 🐶 went for a hike.
December 9, 2025
Van Mendelssohn-mozaïek tot Zypendaal, met twee vrolijke honden voorop. Vandaag trokken we er even op uit voor een frisse neus in Arnhem, een ontspannen rondje door de wijk Alteveer/Cranevelt. Geen groot avontuur, geen haast, gewoon een fijne wandeling om het hoofd leeg te maken, de honden blij te zien en even buiten te zijn. De wijk is altijd prettig om doorheen te lopen: rustige lanen, veel groen en dat kenmerkende “rand-van-de-stad” gevoel, terwijl je toch midden in Arnhem zit. Al vrij snel kwamen we langs een nieuwe highlight: een prachtig mozaïekmuurkunstwerk van een viool en het gezicht van Felix Mendelssohn, passend aan de Mendelssohnlaan. Kleurrijk, muzikaal, bijna sierlijk. Mendelssohn was een Duits componist en dirigent, beroemd om zijn kenmerkende compositiestijl. Het idee dat zijn gezicht hier op de tegels vereeuwigd is, gaf de plek iets bijzonders. De wijk heeft meer van dat soort verrassingen: hier en daar kunst, doorkijkjes en groene hoekjes die de wandeling een eigen charme geven. We wandelden door richting Huis Zypendaal, dat statige buitenhuis dat al sinds de 18e eeuw in het landschap ligt alsof het er altijd is geweest. Het park eromheen is altijd mooi, zelfs nu in dit tussenseizoen. Ruimtes met lange zichtlijnen, de rustige vijver en dat gevoel van geschiedenis dat zachtjes met je meeloopt. Je hoeft er niet eens in te gaan, er langs lopen is al genoeg om even te vertragen. Onderweg mochten de honden nog een stukje los, iets waar ze natuurlijk direct gebruik van maakten. Even rennen, snuffelen, dollen, daarna weer vrolijk en voldaan naast ons verder. Het zijn dat soort kleine momenten die zo’n wandeling helemaal af maken. We sloten de route af bij De Buurtfabriek, het hart van wijkinitiatief en ontmoetingen. Het is een plek voor en door bewoners van Alteveer-Cranevelt, waar ideeën mogen groeien en waar je terecht kunt voor een kop koffie, thee of een tosti. Wij liepen er vandaag alleen langs, maar zelfs van buitenaf voelt het al als een warme, sociale plek in de wijk. Het was weer een heerlijke wandeling, niet ingewikkeld, niet bijzonder lang, maar precies wat we nodig hadden: frisse lucht, een ontspannen tempo en twee honden die zichtbaar genoten. Soms is dat alles wat een dag compleet maakt.
01:51
5.25km
2.8km/h
70m
70m
🌸 Rianne & Joep 🐶 and Lauren & Bailey 🐕🐾 went for a hike.
December 7, 2025
Een sfeervolle wandeling door het historische ❤️ van Maastricht Vandaag maakten wij, op weg naar huis vanuit ons vakantieadres in België, een spontane maar prachtige tussenstop in Maastricht. De voorspellingen waren duidelijk: tot een uur of één zou het nog droog blijven, daarna zouden de hemelsluizen open gaan. Dus begonnen we vroeg aan onze wandeling, met een licht gespannen blik op de grijze lucht, maar ook met dat heerlijke gevoel van een stad die net ontwaakt. Via de eeuwenoude Sint-Servaasbrug liepen we de stad binnen. De oudste brug van Nederland voelde als een statige poortwachter, en de panorama’s over de Maas zijn prachtig. Aan de overkant liepen we langs de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouwe, waar het stille Onze-Lieve-Vrouweplein al vroeg een bijna ingetogen sfeer had. We gingen niet naar binnen, maar zelfs vanaf de buitenkant voel je de eeuwen aan je voorbij trekken. Langs het Natuurhistorisch Museum dwaalden we verder en al snel werden we meegezogen in de winterse drukte van het Vrijthof. De kerstmarkt, beter bekend als 'Magisch Maastricht', deed haar naam eer aan: het reuzenrad, de geur van warme lekkernijen en het geluid van schaatsers die over het ijs gleden, alles ademde een vrolijke winterenergie. Bailey vond het hoogtepunt van de dag in een berg ijsresten van de schaatsbaan. Ze klom erop alsof het een waar trofee was, en binnen de kortste keren trok ze bekijks. Mensen wilden foto’s maken, lachten om haar enthousiasme en zij genoot zichtbaar van alle aandacht én van het koele ijs onder haar poten. Het Vrijthof zelf blijft een plein met vele gezichten: ’s zomers een terraszee, ’s winters een sprookje, en het hele jaar door wereldberoemd dankzij de concerten van André Rieu. We wandelden verder langs het statige stadhuis, waarna het tijd was voor een pauze bij Frituur Reitz. Jaren geleden kon je hier nog binnen zitten en voelde het echt als het frietpaleis van Maastricht. Nu is het een loket geworden. De friet was gelukkig nog steeds goed, maar het Limburgse zuurvleis miste de magie die ik ooit proefde. Een tikkeltje jammer, maar wel bijzonder om terug te zijn, dit keer samen met Lauren. Daarna kwamen we langs de prachtige Boekhandel Dominicanen, waar boeken en gewelfbogen samenkomen in een bijna heilige rust. Een hele bijzonder plek voor een boekhandel. Via de Helpoort, de oudste stadspoort van het land, wandelden we het Stadspark in. De Jeker kabbelde langs de paden, de middeleeuwse muren staken uit het groen en even voelden we ons helemaal weg uit de drukte van de stad. Bij de Bisschopsmolen, waar de watermolen nog altijd draait, proef je hoe oud en nieuw op een bijzondere manier samen leven in Maastricht. Terug in de binnenstad vielen de rode toren van de Sint-Janskerk en de imposante Sint-Servaasbasiliek meteen op. De Sint-Jan, ooit gebouwd als doopkerk en nog altijd in zijn oorspronkelijke rode kleur, steekt slank en helder af tegen de lucht. De Sint-Servaas ernaast straalt juist kracht en geschiedenis uit, een plek die eeuwenlang pelgrims, vorsten en gelovigen aantrok. Het Westwerk, dat ooit bedoeld was voor keizers en koningen van het Heilige Roomse Rijk, ademt nog altijd iets van die oude waardigheid uit. Onze laatste etappe bracht ons langs de Pater Vincktoren, een robuuste verdedigingstoren die nog altijd wakker lijkt te staan over de stad. De geschiedenis is hier ongefilterd aanwezig. De toren draagt de naam van Pater Servatius Vinck, beschuldigd van verraad in 1638, wiens verhaal nog altijd door de stenen lijkt te fluisteren. In het laatste uurtje begon het toch echt te regenen. Met de regen in onze nek liepen we iets vlotter door. Het deed niets af aan Maastricht, maar we waren wel blij dat de auto niet heel ver meer was. Zo werd deze prachtige wandeling in Maastricht een warme overgang van vakantierust terug naar de dagelijkse routine vol historie, sfeer en kleine momenten die je nog lang bijblijven. En met Bailey als ster van de dag, stralend op haar ijsberg alsof hij speciaal voor haar was neergelegd.
01:31
5.39km
3.5km/h
30m
40m
After a night in the heart of Sneek, the day began quietly. From the parking lot, we walked into town, and soon it was there: the Water Gate. Two sturdy towers reflected in the water, as if they'd been patiently waiting for centuries for everyone who entered Sneek. It's one of those places that makes
Translated by Google •