Nieuwe vrienden maken op een oude route
Tristan Bogaard en Belén Castelló
Het belangrijkste aan een avontuur is voor mij vaak het gezelschap waar je mee onderweg bent. In de stromende regen lach je samen om de grappige opmerkingen, en als ik weer thuis ben mis ik deze momenten die we deelden het meest. Zelfs als het met mensen was die ik pas net had ontmoet. Ben je ooit op reis geweest met iemand die je nog niet kende? Tristan en Belén zeggen dat samen bikepacken de beste manier is om iemand voor het eerst te leren kennen – inclusief wildkamperen en slecht-getimede mechanische problemen. Lees meer over hun TranSardinia avontuur, dat ze beleefden met een stel dat ze pas net hadden ontmoet en hoe ze samen een bijna vergeten route konden herontdekken.
Catherine
Editor, Notes from Outside
Als er iets is dat kenmerkend is voor mijn generatie, dan zijn het de online vriendschappen. Toen ik jong was bracht ik na schooltijd uren achter de computer door om met m’n vrienden te chatten (alsof een hele dag samen op school nog niet genoeg was). Later, in mijn tienerjaren, kwamen de sociale media op en werd het mogelijk om contact te maken met onbekenden over de hele wereld. Zo heb ik in het afgelopen decennium de mogelijkheid gehad om via online platforms zoals Instagram vele bijzondere mensen te ontmoeten, inclusief mijn partner Tristan. En net toen we de hoofdpersonen van ons nieuwste boek zochten, ontmoetten we onze nieuwe (gravel)partners in crime, Sam en Bec.
Na een hele zomer bikepacken door Europa in 2021, lieten we ons oog vallen op nog een laatste route op Sardinië. Het Italiaanse mediterrane eiland met zijn smaragdgroene baaien en dorre landschappen is heel populair bij toeristen. Maar wij waren wel benieuwd hoe het er zou zijn buiten het seizoen, als de meeste vakantiegangers weer naar huis zijn.
Tijdens onze speurtocht naar bestaande fietsroutes kwamen we de TranSardinia mountainbikeroute tegen op een heel gedateerde website, compleet met blogs van 10 jaar geleden en een downloadbare pdf met de originele route. De extra uitdaging om zelf de route te moeten terugvinden en op de juiste manier documenteren, maakte het voor ons alleen maar interessanter. Het leek ons ook de uitgelezen mogelijkheid om Sam en Bec eindelijk in het echt te ontmoeten. Nadat ze door Covid gedwongen waren om een lange fietspauze te nemen, koste het niet veel moeite om ze te overtuigen. Fietsen, mooi weer en een gaaf avontuur? Ze wilden wel mee!
We ontmoetten elkaar een paar dagen later in Olbia, een kustplaats in het noordoosten van het eiland met een door palmen omgeven promenade en een drukke haven. Toen we het stel hun fietsen uit de dozen zagen pakken verstopten we ons eerst om ze te verrassen. Sam was net zo vrolijk als tijdens onze calls en gaf ons een stevige knuffel. Bec straalde positieve energie uit met elk woord dat ze sprak. Het klikte meteen en we wisten dat we het goed met elkaar zouden vinden onderweg. Nadat we elkaars fietsen hadden bewonderd en de laatste schroeven en dragers goed afgesteld hadden, gingen we het onbekende in: een ambitieuze trail, waarvan we alleen een onbetrouwbare GPX track hadden om te volgen.
De TranSardinia gaat over bijna 450 kilometer vooral onverharde wegen en paden door het binnenland van het eiland, ver weg van toeristische gebieden. En zodra we van de kust afdraaiden transformeerde het landschap in een dor panorama met indrukwekkende rotsformaties dat ons deed denken aan de nationale parken in Utah (zoals we die uit onze Instagramfeeds kennen). Maar in tegenstelling tot Utah hadden we deze lege plek helemaal voor onszelf. Vier bikepackers die gezellig keuvelend in een grote stofwolk langs indrukwekkende rotsen fietsten.
Je kunt voor een gezamenlijke rit nooit helemaal voorspellen hoe de groepsdynamiek gaat uitpakken. Ook als je denk dat je erg compatibel bent, kan de trail het beste of juist het slechtste in je naar boven halen.
Honger, vermoeidheid, verschillende ritmes. Zelfs kleine verschillen kunnen problemen opleveren. Voor Tristan is het documenteren van de fietstocht door middel van video en foto erg belangrijk. Maar het onderbreekt wel het ritme van het fietsen, omdat hij elke paar bochten zijn statief moet opstellen. Sam wil graag een uur voor zonsondergang de kampeerplek op orde hebben, zodat er nog genoeg licht is om te koken, terwijl er voor Bec altijd genoeg koffie- en snackpauzes ingelast moeten worden. En voor mij? Ik ben erg gefocust op het halen van de dagelijkse afstandsdoelen om logistieke fouten te voorkomen, zoals niet genoeg water mee hebben.
Het was dus wel verrassend dat onze eerste tegenslag niets te maken had met persoonlijke voorkeuren, maar arriveerde in de vorm van een dicht hek en verboden toegang-bordjes. Omdat we blind op de route hadden vertrouwd voelde deze teleurstelling alsof we weer kind waren en net hadden gehoord dat Sinterklaas niet bestaat. Een soort onverwachte anticlimax die je liever niet hoort.
De hele ochtend hadden we ons een weg geworsteld over stoffige paden en toen we door dit schijnbaar onoverkomelijke obstakel tot stilstand waren gebracht, spatte het volledige plan dat we hadden uitgezet in kleine stukjes uiteen.
Op datzelfde moment begon mijn derailleur niet meer goed te schakelen, waardoor mijn fiets feitelijk nog maar 1 versnelling had. Nog een extra klap voor onze motivatie. We konden de route niet vertrouwen, zoveel was duidelijk. En we moesten dus erkennen dat onze puristische ambities om ons strikt aan de originele track te houden niet haalbaar waren, en dat we ons in plaats daarvan moesten concentreren op het echte doel van onze tocht: 10 dagen samen plezier beleven, ongeacht de route die we zouden doen. We lieten daarom komoot de kortste route naar een treinstation plannen, overnachtten in Olbia om de volgende ochtend mijn derailleur te laten fixen en vervolgden ons avontuur niet lang daarna op een geïmproviseerde route, duimend dat we geen last meer zouden hebben van Sardijnse hekjes, poortjes of andere barrières.
Loslaten en onze eigen weg vinden betekende voor ons ook dat we veel relaxter van elkaars gezelschap en de omgeving konden genieten. Het werd een must om in elk dorpje te stoppen voor een ristretto, macchiato, cappuccino of één van de 13 andere koffiesoorten. Zo konden we – onder het kletsen – ook de magische sfeer van deze schilderachtige plaatsen in ons opnemen. We fietsen door een prachtig landschap vol monumentaal natuurschoon – de karsthooglanden van Supramonte, het Gennargentu massief, en het droge plateau naar Bruncu Senzu. De nieuwe, geïmproviseerde route had dan wel een hoger percentage asfalt, maar stelde verder op geen enkele manier teleur. In tegenstelling: het eiland veroverde in rap tempo onze harten.
Tijdens de dagen en nachten die volgden, ontdekten we allemaal onze eigen passies op het gebied van bikepacking. Iedereen die vaak met anderen op avontuur gaat, heeft misschien al gemerkt dat de motivatie voor iedereen ongeveer hetzelfde is: frisse lucht, onbekende plekken ontdekken, nieuwe mensen ontmoeten. En toch zit er bij bijna iedereen nog een persoonlijk motivatie achter. Voor Sam was de trip een kans om zijn (al uitstekende) kampeerkookvaardigheden aan te scherpen – en ons bij bijna elke mogelijkheid te trakteren op de heerlijkste maaltijden. Na een jaar werken op kantoor was Bec vastbesloten om haar rijtechniek op het ruwe Sardijnse gravel te verbeteren en zich zo voor te bereiden op haar toekomstige bikepackingplannen. En Tristan en ik? Het concept van bikepacking met anderen, was nog redelijk nieuw voor ons, dus we wilden zien of zo’n tocht een goede basis voor een vriendschap kon zijn.
Maar wat betekent het eigenlijk om iemand echt te kennen? En hoe komt een vriendschap eigenlijk tot stand? We weten niet of er een universeel antwoord is, maar wat we wel kunnen zeggen is dat een avontuur in de natuur beleven zeker kan helpen. Toen Tristan en ik samen begonnen te fietsen, vonden onze families het een groot risico dat we zoveel tijd samen doorbrachten. En het is waar: het verwisselen van een langeafstandsrelatie voor een 24/7 avontuur – inclusief een volledige herdefiniëring van het begrip privacy – kan worden omschreven als een gewaagde zet. Toch is kamperen, koken, fietsen en tijd samen doorbrengen een risico dat het waard is te nemen als je iemand echt wilt leren kennen – of het nu familie, vrienden of volslagen vreemden zijn. Want dat is precies wat er gebeurt. En: als je op elkaar rekent op het gebied van rijsnelheid aanpassen, begrip tonen bij een ruzie langs de weg, privacy respecteren op het kamp – of in het bushtoilet – en dankbaarheid tonen voor hulp bij dagelijkse taken, leer je veel over de eenvoudige sociale interacties die we in het dagelijks leven vaak over het hoofd zien.
Voor ons bevestigde deze reis met Sam en Bec in deze laatste dagen van oktober het oorspronkelijke gevoel dat we bij elkaar hadden. De klik die we op internet voelden, bleek in de fysieke wereld net zo groot te zijn. Van alle situaties en gevoelens die deze fietstocht met zich meebracht, ervaarden we er geen één als negatief: zelfs de gedwongen routewijzigingen, het ontbreken van douches, of het tekort aan Oreo-pauzes niet. En de paar momenten die er waren, werden waardevolle lessen over de eigen persoonlijkheid en die van anderen. Sam’s kookkunsten en wijze woorden, Bec's niet aflatende positiviteit, Tristan's daadkracht bij het documenteren van de hele reis en mijn organisatorische inspanningen om de groep aan het eind van de dag met voldoende energie, eten en water op de bestemming te krijgen waren de perfecte ingrediënten voor een heel bijzonder bikepackingavontuur dat met liefde was voorbereid.
Op onze laatste nacht in het kamp, boven op een berg uitkijkend over de twinkelende lichtjes in de baai van Cagliari – het eindpunt van de TranSardinia, sloten we onze reis af met een eenvoudig roerbakgerecht van rijst en kool. De opstijgende stoom van onze borden, gedeelde glimlachen en vermoeide, zware ogen vormden de scène voor onze collectieve conclusie: echte vriendschap is zeldzaam, maar dankzij de fiets hadden we het opnieuw gevonden.
Woorden en foto's Tristan Bogaard e Belén Castelló
Tristan Bogaard en Belén Castelló zijn adventure cyclists, bikepackingfotografen en komoot-ambassadeurs. Ze hebben sinds 2017 in vele landen en over vele routes gefietst, en hebben hun tochten gedocumenteerd in de vorm van route reports, video’s en foto’s. Daarnaast hebben ze twee koffietafelboeken over dit onderwerp gepubliceerd, Bike Life en 50 Ways to Cycle the World. Bekijk hun TranSardinia Collectie en volg ze op komoot.
Every Body Outdoors
Sebastian Kowalke