Angstig, dankbaar, overweldigd en geruststellend, ervoer ik een echte achtbaan van emoties in de dagen voorafgaand aan de wedstrijd. Om daar te zijn bij de start van de Hellenic Mountain Race, me fit en goed te voelen, betekende de wereld voor mij, aangezien het twee hele jaren geleden was dat ik een ongeluk had en twee hele jaren besteed had aan het omgaan met PCS (persisterende post-commotieve symptomen). Ik dacht echt dat dat nooit zou gebeuren, en toch was de strijd zeer realistisch geweest en had het elke gram geduld en doorzettingsvermogen - zowel van mijzelf als van geliefden om mij heen - vereist om hier te komen waar ik vandaag was.Ik ben niet en waarschijnlijk zal ik nooit weer 100% mijn oude ik zijn en dat is oké, omdat dit ongeluk een drastische invloed heeft gehad op hoe ik naar het leven kijk, hoe ik mijn dagelijkse routines plandeer en wat ik prioriteer en dat is niet allemaal slecht. Om hier te zijn bij de start en me fit en comfortabel te voelen, betekende zoveel voor mij. Ik hou van deze dingen, ik hou van solo-avonturen, mijn fiets racen en omringd zijn door de bergen. Het is mijn gelukkigste plek!Blijkbaar lijk ik ook van racen in moeilijke weersomstandigheden! Ik ben niet zeker of ik zou durven te zeggen dat ik de modder en regen boven zonnig briesje prioriteer, maar ik weet wel dat ik de verstikkende hitte minder goed zou aan kunnen dan deze modderige wegen.Mijn zus was ook in Griekenland met me om een reden, niet om te racen of te fietsen, maar om me te steunen voor en na de wedstrijd. We besloten spontaan dat ze zich bij ons zou voegen en het was de beste idee ooit. Het creëerde comfort voor mij, om iemand te hebben waarop ik kon vertrouwen en volledig ikzelf kon zijn, iemand die voor mij kon zorgen in de dagen voorafgaand aan de wedstrijd en ook om voor mij te zorgen nadat ik was gefinisht. Hoewel iedereen is verwoest en uitgeput na een wedstrijd als deze, heeft mijn brein net dat extra beetje zorg nodig.Ik ben niet opgegeten door honden. Hoewel ze af en toe tegen me blaften, zou ik dan van mijn fiets afhopen en lopen terwijl ik hen zoete liedjes zong. Ik zou hetzelfde doen voor beren. Als ik bang was dat ze in de buurt konden zijn, zou ik voor hen zingen en ze laten weten hoe lief ze zijn. Ik ben vrijwel zeker dat ik de bil van een beer zag bewegen het bos in, wat echt een zeer opwindend moment was.Uiteindelijk ben ik zelfs gefinisht en heb ik de vrouwenwedstrijd gewonnen in 7 dagen en een vervelende 10 hele minuten. Het voelde alsof het de kers op de taart was en ik kon de gelukkigheid die bij de overwinning hoort volledig omarmen.