Sommige sportevenementen voelen alsof ze voor andere mensen bedoeld zijn. Mensen die fitter zijn, of betere spullen hebben, of meer ervaring. En soms is dat ook echt zo. Maar Steph Wetherell kwam erachter dat het soms loont om die theorie te testen. Ze verscheen aan de startlijn van een bekende wielerklassieker met een oude fiets, slechts een paar maanden training achter de rug, en een vage hoop dat ze in staat zou zijn om de uitdaging tot een goed einde te brengen. Zouden 3 maanden trainen en een klein beetje geloof in zichzelf genoeg zijn om de finish te halen? Lees verder voor het antwoord op deze vragen.
Catherine
Editor, Notes from Outside
Bij de start van de klassieker word ik heen en weer geslingerd tussen emoties. Die gaan van enthousiasme over wat voor me ligt, tot een bezorgd gevoel dat ik hier niet hoor te zijn.
Met mijn maatje 48 en zittend op een 10 jaar oude toerfiets, spring ik er een beetje uit tussen de duizenden superfitte wielrenners op dure racefietsen. Nadat een vriend het evenement had beschreven aan de hand van bonkende housemuziek en wafels tijdens de rustpauzes in de kleine stadjes op de route, had ik meer amateurs zoals ik verwacht. Die beschrijving had het vooruitzicht om in de voetstappen van iconische wielrenners zoals Eddy Merckx en Marianne Vos te treden op de beroemde beklimmingen onweerstaanbaar gemaakt. De huidige deelnemers zijn niet precies wat ik verwacht had, maar ik herinner mezelf aan mijn simpele doel: finishen en plezier hebben onderweg.
Samen met mijn partner voeg ik me bij de menigte fietsers onder de startboog. Ik moet me snel aanpassen aan het fietsen in een groep en wennen aan de nabijheid van andere fietsers die zich aan alle kanten van ons bevinden, en de bijbehorende taal van handgebaren. Als we Oudenaarde verlaten en het omringende platteland op fietsen, begin ik een beetje te ontspannen. De groep verspreidt zich een beetje, maar er is maar weinig tijd om daarvan te genieten, want de eerste heuvel dient zich aan: de Wolvenberg.
Aangespoord door de groep verras ik mezelf door de top zonder grote moeilijkheden (en met een grote glimlach op mijn gezicht) te bereiken. Er is nu een kort moment om te herstellen voordat we de eerste kasseienstrook bereiken: de 1,4 km lange Kerkgate, meteen gevolgd door de zware maar korte Holleweg. Op het eind staan m'n armen in brand, tintelen mijn vingers en heb ik een pijnlijk achterwerk, maar ook een grijns van oor tot oor. Ik vind de kasseien op dit moment nog leuk.
De eerste rustpauze volgt al snel en nadat ik de nodige energie bijgetankt heb dankzij de langverwachte wafels komen we voor een van de grootste uitdagingen van de dag te staan: de beruchte Koppenberg. De beklimming begint nog mild en ik trek het prima totdat het echt steil begint te worden met een maximale hellingsgraad van 22%. Ik sluit me al snel aan bij het groeiende aantal fietsers dat afgestapt is en naast hun fiets de smalle weg naar boven lopen. Terwijl ik mensen op klikschoentjes passeer die aan het worstelen zijn om de modderige kasseien op te lopen, bedenk ik me dat mijn amateuristische schoeisel (sneakers) misschien zo gek nog niet is.
Hierna komt de 2 kilometer lange kasseienstrook op de Mariaborrestraat. Gecombineerd met de geleidelijke beklimming begint de constante trilling zijn tol te eisen aan mijn armen. Ik neem halverwege een korte pauze om mijn handen te strekken. Vervolgens word ik geconfronteerd met een paar korte steile beklimmingen op de kasseien die elkaar snel opvolgen. Ik val in een bekend patroon van zo ver fietsen als ik kan tot ik geen energie meer in mijn benen heb. Elke keer dat ik afstap onderdruk ik de teleurstelling en probeer gefocust te blijven op het uiteindelijke doel van de finishlijn halen, terwijl ik ook gerustgesteld wordt door het handjevol andere deelnemers dat naast me loopt.
Na al het klimmen worden we beloond met wat broodnodige afdalingen en mijn benen krijgen wat rust terwijl ik blij een paar kilometer verder kan zoeven zonder ook maar een keer te hoeven trappen. Er zijn nog maar een paar beklimmingen te gaan. Terwijl ik aan mijn volgende wafel begin, groeit het geloof dat ik de eindstreep misschien toch echt kan halen.
De volgende klim verslaat me weer bijna, maar bij het tweede gedeelte vanaf de Karnemelkbeekstraat fiets ik met volle kracht door naar de top, aangemoedigd door de groep toeschouwers in verkleedkleren die "Allez, allez!" naar me roepen. Als we de 2,5 km lange Oude Kwaremont bereiken verschijnen er menigtes fietsfans langs de weg, die op zoek zijn naar de beste plekjes om de volgende dag de officiële Ronde van Vlaanderen-wedstrijd te bekijken. Denkend aan mijn eerdere succes en de nabijheid van de finish, push ik mezelf als we aan de klim beginnen. Ik bereik het steilste segment in het midden, maar door de combinatie van modder, kasseien en de steile hellingsgraad ben ik gedwongen om een paar honderd meter te voet te doen. Maar ik zit al snel weer op mijn fiets, aangemoedigd door de fans die aan beide kanten van de weg staan. Mijn benen doen pijn van vermoeidheid, maar mijn hart is vol blijdschap als ik me een weg naar de top van de heuvel ploeter.
Op dit punt kan ik de finish bijna proeven, maar de legendarische Paterberg staat nog tussen mij en het laatste vlakke stuk. Al snel realiseer ik me dat dit niet de heuvel is voor mijn vermoeide benen en besluit ik af te stappen en me in plaats daarvan te richten op de andere renners die een van de zwaarste heuvels in het wielrennen bedwingen. Het is een bloedbad. Mensen die moeten afstappen omdat ze in de verkeerde versnelling zitten en tot stilstand komen, renners die omvallen in de modder omdat ze niet snel genoeg kunnen uitklikken. Het almaar groeiende aantal mensen dat met hun fiets loopt, laat maar weinig ruimte over voor degenen die nog wel proberen te fietsen en je hoort overal en in allerlei talen het geschreeuw om uit de weg te gaan.
De laatste 15 km op vlakke wegen vliegen voorbij en voor ik het weet ligt de finishlijn voor ons. Mijn partner en ik doen voor de grap nog een halfslachtige poging tot een eindsprint (spoiler: ik verlies ‘m) en passeren de finish. Het is een emotioneel moment – ik realiseer me dat ik in al die maanden van training en voorbereiding nooit echt geloofd had dat ik de route kon volbrengen. Maar nu was het dan zover. En – zoals je aan de grijns op mijn gezicht kan afzien – had ik er ook nog van genoten. Met mijn medaille en een koud biertje in de hand zijn de zenuwen van de start een verre herinnering. Ik hoor hier wel, zelfs met mijn oude toerfiets, onconventionele schoeisel en mijn iets zwaardere lichaam.
Verhaal en foto's door Steph Wetherell
Steph Wetherell is de mede-oprichter van Every Body Outdoors, een maatschappelijke organisatie uit het VK die de belangen van mensen met grotere maten in de outdoorsector behartigt. Ze bieden speciale cursussen aan, organiseren bijeenkomsten en werken met bedrijven in de outdoorsector om de vertegenwoordiging van mensen met grotere maten te verhogen en ze aan te moedigen om meer kleding voor grotere maten beschikbaar te maken.