Het tweede nummer van NfO is er! We nemen je mee naar afgelegen streken in Italië. Op een van die trips waar je na 10 minuten al beseft dat je slecht bent voorbereid en niet het juiste materiaal hebt meegenomen. Zo’n avontuur dat later – als je weer thuis bent – een van de beste ervaring van je leven blijkt te zijn. Hopelijk heb je net zoveel plezier met lezen als ik. Zie je buiten!
Catherine
Editor, Notes from Outside
Hoi, wij zijn een groep hongerige fietsers. Kunnen we een tafel reserveren voor 10 uur ’s avonds?
Matteo heeft net een restaurant in Civitaquana gebeld, een klein dorp in het hart van midden-Italië. Het is de eerste dag van ons bikepackingavontuur in Abruzzo, een ronde door de afgelegen Apennijnen: 442 kilometer en meer dan 8700 hoogtemeters in vier dagen. Het is acht uur op een septemberavond, en we hebben nog 30 kilometer te gaan tot onze bestemming van die dag. Terwijl de zon ondergaat, naderen we de laatste afdaling nadat we net zeven kilometer met onze fiets hebben moeten lopen. Over het steilste en meest rotsachtige terrein waar onze fietsen ooit mee hebben moeten dealen. Onze beloning voor alle moeite: het prachtige Rocca Calascio, een kasteelruïne in het spectaculaire Gran Sasso en Monti Della Laga Nationaal Park.
Ze wachten wel op ons, maar de keuken sluit om half 10. Misschien krijgen we alleen de restjes.
Deelt Matteo aan ons mee.
Vorige week besloot ik om met Andrea, Matteo en Jason van Rolling Dreams mee te gaan bikepacken op de ‘Wolf’s Lair’-route. Een route die bedacht is door Montanus, een duo van twee wildernis- en bikepackingliefhebbers. Enrico zou de vijfde rijder in de groep worden. Ik kende Andrea en Matteo al jaren, maar dit zou pas de eerste keer zijn dat we samen een trip gingen maken. Ze deelden hun plan met me en ik zei zonder twijfel ja – achteraf zou ik dit een combinatie van naïviteit en overmoed willen noemen. Ik had al maanden getraind voor mijn eerste bikepackingtrip en ik dacht dat dit de perfecte gelegenheid zou zijn om van een paar echte outdoorexperts meer over mijn uitrusting te leren, over hoe ik mijn tassen aan mijn frame moet vastmaken en over voeding. Verder had ik ook gewoon veel zin om eindelijk eens met ze op de fiets te stappen.
Voordat we aan de afdaling beginnen doe ik de lampen op mijn stuur en helm aan. Ik hoor koebellen en lastig te identificeren gehuil in de verte. We zijn net onder de open hemel van een spectaculaire doubletrack gekomen en de route draait het woud in. De mist ruikt naar aarde en boomhars. Aan het achterlicht van mijn kameraad zie ik waar ik heen moet gaan, maar ik realiseer me snel dat er geen perfecte lijn is. We rijden op rotsen, boomwortels en switchbacks. Mijn handen en mijn hele lichaam doen pijn, maar ik heb de tijd van mijn leven. Misschien te danken aan de 50mm banden, of omdat ik tijdens het dalen de afstand tussen de achterwielen van mijn kameraden en mijn voorwiel kan verkleinen. Soms maken off-road afdalingen onverwacht het verschil op het schema van een rit – vooral als de technische segmenten je dwingen om langzaam te gaan. Ik heb de route van tevoren met opzet niet gecheckt. Omdat ik mijn eerste serieuze bikepackavontuur wilde beginnen zonder me zorgen te maken over de uitdagingen van de route. Maar als ik wel naar de geplande route had gekeken, had ik waarschijnlijk wel geweten dat dit gedeelte erg uitdagend was geweest, zowel fysiek als mentaal.
Uitgeput bereiken we eindelijk onze bestemming, maar wel veel later dan verwacht. De eigenaar wacht nog op ons. Het diner staat snel op tafel: huisgemaakte ravioli, arrosticini (lamsspiesjes) en geroosterde kaas – dit is wat ze in Abruzzo onder ‘restjes’ verstaan.
Op de tweede dag is de eerste pedaalslag een ware martelgang: mijn knie doet pijn als nooit tevoren. Dankzij de steun van mijn vrienden geef ik niet op, de pijnstillers helpen ook. Het is een echte worsteling. En om het nog erger te maken: het regent pijpestelen en op de asfaltbeklimming van de Passo San Leonardo kom ik maar met veel moeite de top op, waar m’n vrienden geduldig op me wachten. Ik ben doorweekt. Andrea herinnert me eraan om mijn basislaag te verwisselen – een extra droge laag bij je hebben is cruciaal om warm te blijven. Daar kom ik al snel achter. Ons initiële plan was om te kamperen, maar na onze natte afdaling besluiten we om een kamer te zoeken. Ik voel me down: het was de zwaarste dag die ik ooit op de fiets heb gehad, en ik heb nog 230 kilometer te gaan tot de finishlijn.
Als onderdeel van mijn plan ben ik vastberaden om de basics van de logistiek van bikepacken te leren. Je hebt maar een een paar uur in het wiel van (letterlijke) pro-bikepackers – zoals mijn maatjes op deze trip – nodig om te begrijpen dat a) je spullen mee hebt die je niet nodig hebt, b) je belangrijke dingen bent vergeten, c) je niet goed hebt gepakt. Met goede inpakvaardigheden bespaar je elke keer dat je vertrekt tijd, besef ik de volgende ochtend. Het pakken van alle tassen rond de natte regenkleding van gister duurt een eeuwigheid. Maar de zon schijnt en het moraal is goed. Mijn knie is onverwacht hersteld. We verlaten Pacentro na een typisch Italiaans ontbijt met cappuccino’s (twee per persoon), croissants (twee per persoon) en we vertrekken richting het Parco Nazionale d’Abruzzo Lazio e Molise.
De wildernis en isolatie van Abruzzo ontvouwen zich voor ons op mooie double-tracks die door weidse en verlaten landschappen kronkelen. In tegenstelling tot de Italiaanse Alpen is het landschap hier open en zijn er geen puntige bergtoppen. We rijden op een prachtig plateau met alleen schapen en herders als gezelschap – het woord “schaapherder” staat in deze contreien voor “hond”. Ondanks de reputatie dat ze agressief en erg beschermend voor hun kudde zijn, door de aanwezigheid van de vele wolven hier in de bergen, lijken ze zich niks van ons aan te trekken.
Een fantastische gravelklim en -afdaling leidt ons naar de Rifugio Lo Scoiattolo op de top van de Passo Godi – een bekende skilocatie in de Appenijnen van Abruzzo. Na een stevige lunch met huisgemaakte tagliatelle stappen we weer op de fiets.
Op het eerste gezicht lijkt het binnenland van Abruzzo onherbergzaam. De spaarzame kleine dorpjes zijn met elkaar verbonden door bochtige weggetjes en je moet grote hoogteverschillen overkomen om het volgende dorp te bereiken. Wilde natuur vult de ruimte tussen de kleine dorpjes. Met andere woorden, je moet je voedsel- en watervoorziening goed daarop afstemmen. Een van de gouden regels van het bikepacken in afgelegen gebied, zoals ik ondertussen heb geleerd.
Je vergeet snel hoe afgelegen het gebied is als je een van de kleine bergdorpjes binnengaat en de lokale bevolking ontmoet. Het is vroeg in de middag op een warme dag in september als we in Terranera aankomen, een dorpje met 127 inwoners in het Sirente-Velino Regionale Park. We willen wat eten en worden al snel opgemerkt door een groepje locals die op een bankje in de schaduw zitten. “De enige winkel in het dorp is nu gesloten,” zegt een van de mannen. Hij ziet de teleurstelling op onze gezichten en zegt: “Ik ken de eigenaresse, dat is mijn moeder. Ik kijk wat ze voor jullie kan doen.”
Een paar minuten later horen we het geluid van opengaande rolluiken: een oude vrouw verschijnt in de deuropening en deelt ons wat panini’s uit.
Na de lekkerste sandwich met caciocavallo kaas die ik ooit heb gegeten naderen we de laatste 45 km van ons avontuur. Het zwaarste gedeelte ligt achter ons en na wat ups en downs kunnen we genieten van een lange, snelle afdaling richting L’Aquila. Op de laatste kilometers asfalt voelt het alsof ik vlieg – ik heb goede benen en hoe dichter we bij de finishlijn komen, hoe emotioneler ik word. We bereiken ons busje en ik stap af. Ik stop mijn GPS-apparaat en ik begin te huilen. Tranen van geluk – want het was de mooiste rit van mijn leven in één van de meest onverwachte mooie gebieden die ik me kon voorstellen. Ik realiseer me ook hoe belangrijk de personen waar je mee rijdt zijn. Het is ook een ultieme bevrijding: vrij van kniepijn en de twijfels over of ik het wel zou halen. Opgeven was ook prima geweest, en ik wist toen ik vier dagen geleden begon dat dit ook een optie was. Maar op de een of andere manier heb ik mezelf telkens opnieuw weten te motiveren en met de hulp van mijn vrienden heb ik mijn eerste grote bikepackingavontuur volbracht. En ik weet zeker dat het niet mijn laatste zal zijn.
Door: Andrea Fossati
Andrea komt uit Italië, maar woont in Berlijn. Hij is helemaal verliefd geworden op het fietsen toen hij negen jaar geleden naar Duitsland verhuisde. Op een bepakte fiets het onbekende inrijden is voor hem het ultieme avontuur. Voeg daar nog afgelegen bergpaden, een groep vrienden en lekker eten aan toe en je hebt volgens Andrea alle ingrediënten voor een gedenkwaardige ervaring.