Misschien wel de beroemdste rivier van het VK, de rivier de Theems, is het eindpunt van de Severn and Thames Way. De rivier stroomt 210 mijl (338 km) van de Cotswolds naar de Noordzee, langs mooie steden en het centrum van Londen. De rivier is de enige rivier in Europa die over de hele lengte een pad heeft. Onderweg kunt u genieten van drie gebieden van uitzonderlijke natuurlijke schoonheid, 45 sluizen, dieren in het wild en vele restaurants.
Ik arriveerde bij het oude station en moest een paar kilometer naar het westen rijden, naar Vastern Road, vlak bij de rivier in Tilehurst. De bewegwijzering leek te doen alsof dit een toegangspoort was naar een plek die de moeite waard was. Roestvrijstalen armaturen, dof geworden door de tijd, gebouwd in die strakke, laatkapitalistische, optimistische stijl. Schijnheilig. Bewakingscamera's flitsten boven mijn hoofd – of ze het nu deden of niet, wie weet. Ik duwde langs de vuilnisbakken zonder deksel, over het gebarsten beton dat ooit voor een plein doorging, richting het pad langs de rivier. Het beton daar was ooit glad. Dat is het nog steeds, hier en daar. Maar het is nu glad van de algen en bedekt met ganzenpoep. Waarschijnlijk ganzenpoep. Absoluut geen regen. De rotondes waren onophoudelijk druk – of tenminste, zo voelde het. Z's in afgeragde auto's cirkelden eindeloos, banden schrapend over het gebarsten beton alsof het een ritueel was. Maar soms, tussen het lawaai en de nevel, ving ik glimpen op van iets anders – verre echo's van oude festivalgangers, gelach en muziek die van de betonnen barrières weerkaatsten, een vervagende puls onder het meedogenloze cirkelen. De grenzen tussen verleden en heden vervaagden, het verval van de stad vermengd met herinneringen aan betere tijden. Het verkeer draaide door, een onophoudelijke lus van beweging en stilte die hetzelfde gebroken ritme deelden. De ganzenpoep werd dikker voorbij de brug. Soms is het droog en knisperend onder de banden. Soms is het nat, en dat is erger. Het pad daalt onverwacht. Plassen verzamelen zich. Er is geen afwatering. Er is geen budget voor echt onderhoud of duurzame verbeteringen aan het vervoer. Geen plan om van dit pad meer te maken dan een lappendeken waar fietsers en voetgangers zich zo goed mogelijk kunnen oriënteren. Maar zelfs langs de Theems zijn er af en toe stukken die wijzen op iets beters – stukken waar de wind frisser is, het water glinstert en de druk van de stad even wat minder drukkend aanvoelt. Voor ons hing de hangbrug als een overblijfsel van betere toespraken. Een millenniumstructuur. Wéér een optimistisch gebaar. Het werkte nog steeds. De lokale bevolking stak er dagelijks overheen – gekraak, Z's, handelaren die zich rustig voortbewogen, hun hoofden gebogen, hun ogen net lang genoeg opkijkend om te controleren of je geen bedreiging vormde. Het is nu een corridor, geen herkenningspunt. Een plek om doorheen te lopen, niet om over na te denken. Ik was er niet om te scharrelen. Niet die dag. Dit ging over het bemachtigen van betrouwbare wielen voor de groep. Het voertuig was een Golf van vóór de elektrische auto – Mk7.5, diesel, met een recent vernieuwde DSG-transmissie. Iemand had er echt voor gezorgd. Dat telde wel iets. De Golf stond gestald in een doodlopende straat net voorbij de rand van het rivierpad, in een oud industriegebied dat al in verval was geraakt, zelfs voordat alles instortte. Verroeste laadperrons en gebarsten asfalt maakten plaats voor wat ooit een broeinest van activiteit had kunnen zijn. Op de kaart stond nummer 12 – rode baksteen, garage aan de zijkant. Het was er allemaal nog steeds. Banden een beetje zacht, een koplamplens beslagen, maar verder intact. Geluk, of goede planning. Moeilijk te zeggen. De Thule-drager op de trekhaak was nog intact, waardoor het makkelijk was om de verkenningsunit voor de fiets vast te maken voor de terugreis. Ik controleerde het interieur. Geen naalden, geen verrassingen. Alleen een muffe geur van diesel gemengd met een oude Halfords-luchtverfrisser, terwijl ik probeerde te herinneren hoe "Black Ice" hoorde te ruiken. De sleutels lagen waar ze hadden gezegd: met tape achter de afdekking van de oude meterkast. Ik startte de motor. Hij sloeg aan alsof hij nog iets te bewijzen had. Voor het eerst in tijden duwde ik geen fiets door rivierpoep of ontweek ik scooterbendes in de krotten van winkelcentra. Ik zat achter het stuur, met vier werkende banden en een volle tank van onbekende herkomst. Dat is mobiliteit. Dat is valuta. De Golf trok langzaam maar gestaag op. De DSG schakelde als een gerucht – niet soepel, maar wel competent. Ik nam de lange route terug door zijstraten en vergeten dienstwegen, zonder aansluiting op het net. Langs afgeplatte winkels, verzakte bushaltes en die vreemde krijtborden die sommige kleinere sektes op de stoepranden beginnen te plaatsen. Niemand hield me tegen. Niemand keek zelfs maar op. Dit was geen bevoorradingsrit. Dit was infrastructuurherstel. Stille, essentiële werkzaamheden. En voor nu hadden we tenminste wielen.
Vertaald door Google •
Goed op de hoogte? Log in om een tip voor andere avonturiers toe te voegen!