De Montado is een agrosilvopastoraal systeem dat op verschillende niveaus wordt onderzocht – bomen, struiken en kruiden – afhankelijk van het potentieel van elke regio.
Op boomniveau kan het bestaan uit eiken zoals kurkeik (Quercus suber), steeneik (Q. rotundifolia) en minder vaak pyreneeik (Q. pyrenaica) en Portugese eik (Q. faginea), in zuivere of gemengde populaties met variabele dichtheden. De bodembedekking wordt ingenomen door weilanden die door vee worden gebruikt of wordt gebruikt voor droge landbouwgewassen volgens een rotatiesysteem. De natuurlijke weilanden kunnen in verschillende verhoudingen worden ingenomen door struiken.
Mensen zijn een integraal en fundamenteel onderdeel van dit ecosysteem. Het was door onze ontginningsactie dat de montados werden gecreëerd, sinds we begonnen in te grijpen in onze natuurlijke omgeving. Menselijk beheer is nodig, op een meer of minder intensieve manier, om de montado te behouden. Zonder deze interventie evolueert het systeem op natuurlijke wijze om een dicht bos te vormen, waar mensen meer moeite hebben om aan hulpbronnen te komen.
De manier waarop dit proces van transformatie van het mediterrane bos zich ontwikkelde, beïnvloedde de structuur van het systeem zoals het er vandaag de dag uitziet. Sommige oudere praktijken bestaan nog steeds, nu zonder context, waardoor de aanpassing van het systeem aan de nieuwe manieren van agrarische productie moeilijker wordt. Andere manieren ontstonden, sommige goed aangepast aan het systeem, andere veroorzaakten meer of minder ernstige verstoringen.
De montado is een systeem voor het gebruiken van de bodem die is ontwikkeld op een fysieke achtergrond die klimaat-, pedologische en geomorfologische factoren met specifieke kenmerken omvat. Daarom is dit ecosysteem beperkt tot zo'n beperkt gebied, vergeleken met andere ecosystemen op onze planeet.
Op de mediterrane breedtegraden (30º-40º) wordt het effect van de vochtige winden die uit het westen (de zee) komen, tijdens de winter, die de continentale kou verzachten, afgewisseld met de droge en hete winden van de zomer, geassocieerd met subtropische hoge druk. Tijdens de winter is het Middellandse Zeegebied ook onderhevig aan winden die uit de Noord-Atlantische Oceaan komen. Deze koude en vochtige luchtmassa's warmen op wanneer ze in contact komen met de Middellandse Zee, waardoor lage druk ontstaat. Deze resulteren dan in korte periodes van intense regenval, wat leidt tot gemakkelijke erosie van de bodem. Tijdens de zomer beweegt het Azorenhoog naar het noorden, terwijl hete en droge winden omhoog trekken vanaf de Sahara-kust (Sirocco-wind).
Wat betreft de geomorfologische aspecten, de montados bezetten bij voorkeur vlakke gebieden of zacht glooiende heuvels. Ze kunnen steilere gebieden bezetten, maar in die situatie is het risico op erosie van de bodem groot, wordt aanbevolen dat deze bedekt blijft met struiken, in een meer natuurlijke structuur.
Verschillende abiotische factoren werken anders om een grote diversiteit aan varianten in het systeem te creëren. De hellingen en de stroming van voedingsstoffen naar lagere gebieden, de verschillende niveaus van blootstelling aan de zon, de verschillende soorten en dieptes van bodems, evenals de verschillende dichtheden van boombedekking, combineren met verschillende interventies van mensen in de loop van de tijd, het niveau van druk van begrazing, cycli van breuk en druk van gebruik, om een extreme diversiteit in de patronen van de montado te creëren. Uit deze diversiteit ontstaat een mozaïek van structureel en ecologisch onderling afhankelijke systemen.
De fysieke achtergrond vertegenwoordigt de potentiële bronnen die beschikbaar zijn om te worden getransformeerd door de biologische componenten van het systeem. Eerst de vegetatie, dan de herbivoren, dan de carnivoren en ten slotte de mens, die van al deze bronnen gebruikmaakt en op een duurzame manier probeert de bronnen te maximaliseren. Wat betreft het klimaat, is de montado ingebed in het Middellandse Zeegebied dat deze specifieke omstandigheden biedt: hete, droge zomers die minstens drie maanden duren, en winters die daarentegen vochtig en gematigd of koud zijn. De regenval vertoont een breed bereik binnen hetzelfde jaar en door de jaren heen, variërend tussen 300 en 800 mm per jaar en meer geconcentreerd in sommige seizoenen dan andere (met name winter en lente). De waarden voor regenval en de timing van het voorkomen ervan beïnvloeden op een zeer significante manier de samenstelling en hoeveelheid van de weilanden en de beschikbaarheid van voedsel voor vee.
Vertaald door Google •
Goed op de hoogte? Log in om een tip voor andere avonturiers toe te voegen!