Zeltkino Hiddensee

In bijna alle badplaatsen aan de Oostzee bestonden in de DDR-tijd al tentbioscopen.

Je fietst door Vitte, langs lage rieten daken, kwetterende meeuwen en de geur van zout en zonnebrandcrème, en plotseling is daar: de Hiddensee Tentbioscoop. Geen imposante gevel, geen rode loper – maar een groene, gebogen structuur als uit een Robinson Crusoe, half pakhuis, half luchtschip dat net geland is om verhalen te vertonen voordat het weer opstijgt.Voor de ingang wapperen posters in de zeebries, een houten pad leidt door zand en duingras naar de ingang van de bioscoop. Rechts helt een fiets over, links iemand met een zak popcorn en blote voeten. De menukaart is nog steeds handgeschreven – met prijzen die klinken alsof ze uit een ander decennium komen. Bier, wijn, cocktails. En nachos met kaas. Wie hier binnenkomt, zoekt geen Dolby-spektakel, maar eerder de grootse schittering van het kleine eiland.Binnen ruikt het naar warm rubber, zeelucht en avontuur. Het scherm staat klaar, de lichten zijn gedimd en ergens zoemt een projector zachtjes. En buiten: het zacht kabbelende water van de Oostzee, het gekrijs van meeuwen in het schemerdonker, en de gedachte dat de cinema zelden zo dicht bij de wereld is geweest als hier – in Vittes tent, waar verhalen nog steeds door de wind zweven.Een plek die je niet zomaar bezoekt, maar die je je herinnert. Als een favoriete zin uit een oude film.