In een bosrijke omgeving langs de zuidelijke oever is er een bron genaamd "Teifirührdi" (Hoogduitse "Duivel, wakker worden"). De legende van "Teifirührdi" vertelt over een jager die een stroper neerschoot. Om straf te ontlopen, liet hij het in de drinkplaats zinken. Sindsdien borrelt het water in dit voorjaar en als iemand hardop "Teifirührdi" roept, steekt hij zijn vinger uit en cirkelt er omheen - volgens de traditie.
uellen behoren tot de mooiste, krachtigste en vaak mysterieuze natuurlijke plaatsen; gewoon een verblijf in de bronnen is vaak verkwikkend en verfrissend. Voor de geest, omdat het bronwater met zijn onophoudelijk geruis en spatten een atmosfeer van meditatieve concentratie creëert, voor het lichaam omdat de lucht boven het bewegende water verrijkt is met negatief geladen ionen en zo een vitaliserende werking heeft en zowel mentale als fysieke prestaties verbetert . Maar bovenal zijn bronnen echte plaatsen voor de ziel, versterken ze de intuïtie en vergemakkelijken ze spirituele ervaringen. Iedereen die met open zintuigen bij een bron blijft hangen, begrijpt waarom godinnen en natuurgeesten in oude mythen vaak aan bronnen verschijnen. Een speciale vorm van bronnen zijn bosbronnen, die meestal niet zo vrolijk rondspatten als een kleine rotsbron op de bergweide, maar eerder de uitstraling van een kalme kracht verspreiden en zo een weerspiegeling zijn van de rust van het omringende bos .
Een van die bronnen is de "Deifedradi" op de zuidelijke oever van de Seehamer See in het stroomgebied van de Opper-Beierse Mangfall-vallei. Het is een kunstmatig meertje, afgedamd in de jaren 1920 om energie op te wekken als retentiebassin op de plaats van verschillende kleine, "Paasmeren" genaamd dode ijsgaten uit het retraitegebied van de Ice Age Inn-gletsjer. De hoogste toppen van het overstroomde gebied vallen tegenwoordig op als eilanden in het meer, op de grootste van deze eilanden stond een middeleeuws kasteel. Het meer wordt voornamelijk gevoed met water uit de Leitzach, maar in het zuiden heeft het ook enkele kleinere zijrivieren, waarvan de Deifedradi de grootste is.
Slechts af en toe wordt het getjilp van bosvogels boven het kristalgroene water van het overgebleven dode ijsgat onderbroken door het fijne kabbelen van het beekje, dat na ongeveer 70 meter uitmondt in de Seehamer See. De bron zelf is stil, er komt geen geluid uit wanneer het zoete water op een van de verschillende plaatsen in de waterbodem stijgt.
Maar je kunt het zien. Op drie plaatsen dwarrelt fijn wit zand keer op keer waarop zich kleine wolken vormen, spreidt zich uit in concentrische golven en zakt uiteindelijk weer naar de bodem. Een fascinerend schouwspel onder de dansende schaduwen van de hoge boomtoppen, die worden weerspiegeld op het wateroppervlak, dat beelden van vroeger tot leven brengt in de geest van de toeschouwer, waarin vrouwelijke zieners de toekomst uit wervelingen konden lezen in veren.
Volgens een interpretatie, een stroper die geen rust zullen vinden onder het meer - volgens een andere, is het zelfs de duivel zelf die shows zichzelf hier en duwt het water op een zodanige wijze, dat hier en daar, altijd anders, zomer en winter Spin de zandtop. Wat zeker is, is dat het zand afkomstig is van een tussenlaag tussen hardere rotsplaten en wordt aangespoeld uit de bron - helaas is het niet bekend of de Deifedradi een voorchristelijke gebedsplaats is, zoals de duivelse plaatsnaam suggereert.
De beste tijd om deze bijzondere plek te ervaren en te voelen is kort voor en na zonsondergang, maar draag zeker een hoofdlamp voor de terugweg op de Seerundweg naar een van de vele parkeerplaatsen rond de Seehamer See (aanpak via A8, afslag Weyarn) denken.
Zelfs als een filmische opname de ervaring niet kan vervangen, wekt het zeker de wens om op weg te gaan naar de kleine bosbron en zijn geheimen.
(Bron: internet)
Vertaald door Google •
Maak een gratis komoot-account aan om nog 11 andere tips van insiders te krijgen.