Het meest indrukwekkende deel van de Kalnik-berg is het gebied onder de hoogste top van Vranilec, waar kale kalksteenrotsen uit het Mesozoïcum uitbarsten aan de oppervlakte in het bovenste deel van de Kalnik-eik. Er is ook het complex van de oude stad Veliki Kalnik, van waaruit een van de mooiste uitzichten op het glooiende landschap van Prigorje zich opent naar het zuiden en zuidoosten. Het uitzicht van de toeristen is nog steeds gefascineerd door de overblijfselen van de torens die samensmolten met de steile rotsen van St. Catalina. Dit zijn dezelfde torens die het eerste obstakel vormden voor de Mongoolse campagne van 1241, hun verovering van dit deel van de wereld. "En wanneer het uitzicht op de helling afbuigt", zoals Kukuljević schreef, "zijn de dorpen van de edelen van Kalnik sinds onheuglijke tijden verspreid, die, volgens de Kroatische gewoonte gedurende meer dan zeshonderd jaar als vrije, onafhankelijke parochianen, zichzelf regeerden onder hun speciale Kalnik-prefect". Een oude legende over Kalnik-pruimentelers moedigde Šenou aan om het werk "Šljivari" te schrijven en Mayer om zijn historische roman "Mongolen in Kroatië" te schrijven. De geschiedenis vermeldt dat de Mongolen in de herfst van 1241 onder Veliki Kalnik kwamen. Omdat ze de aanval niet konden winnen, besloten ze de verdedigers, geleid door de heldhaftige prins Filip Bebek, uit te hongeren door een lang beleg. Honger en constante aanvallen putten hen meer en meer uit. Op de meest kritieke momenten komen de lokale wijsheid en moed naar voren. Dit is hoe de legende wordt gemaakt, die als volgt luidt:
“In de duisternis van de nacht, toen de Mongoolse bewakers indommelden en zo hun aandacht verminderden, naderden enkele menselijke schaduwen met takken op hun rug de stadsmuren. Tot algemene verbazing van de verdedigers, die dit alles vanaf de hoge torens gadesloegen, in afwachting van een nieuwe Tataarse hoax, vlogen ze naar de muren van een pruimentak rijk aan fruit. Toen realiseerden ze zich dat de mensen hen voeden, ondersteunen en helpen. Dit werd meerdere keren herhaald. Sappige pruimen gaven hen kracht en tot verbazing van de Mongolen putte de hongersnood de verdedigers van de stad niet uit. Daarom gaven de Tataren het verdere beleg op en trokken verder naar de Adriatische Zee in de achtervolging van koning Bela IV. Toen de Mongolen op het Grobnik-veld werden verslagen, verklaarde koning Bela IV, volgens de legende, de inwoners van de regio Kalnik - edelen, die al snel spottend - edelen - pruimen werden genoemd door hun verleiders, vooral de zuiveraars van Križevci.