St Edward's Church is een middeleeuwse monumentale kerk gelegen op het prachtige platteland van Cotswold, in de buurt van Stow-on-the-Wold. Het is een fantastisch gebouw met veel interessante kenmerken, zoals zuilen in het schip versierd met houtsnijwerk, een betoverende deuropening en waterspuwers en houtsnijwerk in de vorm van een menselijk hoofd.
De vroegste gedocumenteerde verwijzing naar een kerk in het stadje Stow-on-the-Wold op een heuveltop stamt uit 986 na Christus. Het is heel goed mogelijk dat hier lang voor die tijd een kerk stond, aangezien de monniken van Evesham Abbey land in eigendom hadden al in 708.
GESCHIEDENIS
De kerk is gewijd aan St. Edward, maar welke? Mogelijk was er een vroegchristelijke kluizenaar in St Edward's Well aan de voet van de Stow-heuvel, of de Edward in kwestie was mogelijk de 10e-eeuwse Saksische jongenskoning Edward, King & Martyr. De meest waarschijnlijke toewijding is echter die van Edward de Belijder (regeerde 1042-1066).
De stad groeide op op een belangrijk knooppunt op de belangrijkste handelsroute van de Fosse Way, voor het eerst ontwikkeld door de Romeinen. Stow werd tijdens de middeleeuwen rijk door de wolhandel, gebaseerd op de hoge kwaliteit fleece geproduceerd door de lokale 'Cotswold Lion'-schapen.
De parochiekerk van St. Edward weerspiegelt de rijkdom van de Stow-wolhandelaren in de middeleeuwen.
We weten dat hier in de 12e eeuw een stenen kerk stond, maar van dat Normandische gebouw is bijna niets meer over. Het oudste deel van de huidige kerk is het schip, gebouwd in de 13e eeuw, terwijl het koor een eeuw jonger is. De toren is in 1445 herbouwd op een oudere sokkel.
DE SLAG VAN STOW
Op 21 maart 1646 was Stow het toneel van de laatste slag van de eerste fase van de Engelse Burgeroorlog, waar het New Model Army van het Parlement de royalisten onder leiding van Sir Jacob Astley versloeg.
Royalistische gevangenen werden na de slag in de kerk vastgehouden. Een herinnering aan die grimmige dagen is een ingesneden gedenkteken in de vloer van het koor ter nagedachtenis aan de royalistische soldaat Captain Hastings Keyte van Ebrington.
Misschien als gevolg van schade tijdens de slag en de nasleep ervan, werd de kerk in 1657 ruïneus verklaard, maar pas meer dan 20 jaar later volledig gerestaureerd.
De noordelijke veranda werd aan het einde van de 17e eeuw toegevoegd in gotische overlevingsstijl, een voorproefje van de komende Victoriaanse neogotiek. De kerk werd gerestaureerd door JL Pearson in 1847 en opnieuw in 1859 toen het dak van het schip werd herbouwd. Pearson is vooral bekend als de architect van de kathedraal van Truro.
Het grootste deel van het glas-in-lood is Victoriaans, maar een paar lichtbeukvensters in prerafaëlitische stijl dateren uit 1921.
Net binnen de zuidelijke ingang hangt een enorm schilderij van een kruisigingsscène van de vroege 17e-eeuwse Vlaamse kunstenaar Gaspar de Crayer, in 1875 aan de kerk geschonken door Joseph Chamberlayne van Maugersbury Manor.
Andere interieurkenmerken zijn onder meer 13e-eeuwse zuilen in het schip, versierd met snijwerk met spijkerkoppen. Het houten dak wordt ondersteund door gebeeldhouwde consoles met afbeeldingen van menselijke hoofden, waarschijnlijk inclusief afbeeldingen van lokale weldoeners. Het dak zelf is Victoriaans, met uitzondering van een originele 15e-eeuwse balk die is uitgehouwen met het wapen van John Weston, die van 1416-38 rector was.
Op de zuidelijke muur van het koor staat een verguld gedenkteken voor de familie Chamberlayne, landheren.
Het lettertype dateert uit de late 16e eeuw en is uitgehouwen in de vorm van een bokaal.
DE HOBBITDEUR
Loop rond het westelijke uiteinde van de kerk naar de noordelijke veranda en je zult een buitengewoon zicht zien; een paar taxusbomen met knoestige wortels omhullen bijna de gebogen deuropening, waardoor het lijkt op iets uit een JRR Tolkien-verhaal.
Is er een verband tussen de deuropening en de auteur van The Hobbit en de Lord of the Rings-trilogie?
Waarschijnlijk niet, maar een traditie zegt dat Tolkien werd geïnspireerd door de deuropening en de bomen die het omhulden om de Deuren van Durin te creëren die de westelijke ingang van de Mijnen van Moria en het dwergachtige rijk van Khazad-dûm bewaakten. In werkelijkheid lijken de illustraties van Tolkien voor de deuropening niet sterk op de noordelijke portiek van St. Edward's Church, maar laat een goed verhaal niet in de weg staan!
Even terzijde: de Tolkien Society, die het zou moeten weten, heeft de bewering geaccepteerd dat de Bell Inn in het naburige marktstadje Moreton-in-Marsh de inspiratie was voor The Steigerende Pony in Bree.
We houden er altijd van om kerken te bezoeken tijdens onze wandelingen, de geschiedenis, architectuur enz. Zijn spectaculair. Ter info: deze deur is populair bij instagrammers.
Vertaald door Google •
Goed op de hoogte? Log in om een tip voor andere avonturiers toe te voegen!