In de voetsporen van oude legenden en mythen: Er bestaat een legende over de Hügeliloch over de edelvrouw, de Hügelimeitli, die te lang voor de spiegel stond. Haar verhaal komt tot een droevig einde.
Het pad naar Hügeliloch voert langs maïs- en aardappelvelden en over houten trappen het bos in. Béatrice Meili rent in snel tempo het smalle pad op; ze kent het goed. Ze groeide op in Schöftland.
Ze ging altijd wandelen met haar vader; een heuvelachtig gat in de Nagelfluh-rots was vaak het doel.
Haar vader vertelde altijd de legende van de Hügelimeitli. Volgens de legende stond er in het gebied Hügeli am Stübisberg, waar nu het Hügeliloch ligt, ooit een kasteel dat bewoond zou zijn door een edelvrouw. “Ze was waarschijnlijk een beetje vol van zichzelf”, zegt Meili. Omdat de vrouw des huizes niet van de spiegel af kon komen, komt er een droevig einde aan de legende.
Te laat voor de doop
Volgens dit zou een arme man het kasteelmeisje hebben gevraagd om zijn meter te zijn. Ze zou het kind op de dag van de doop mee naar de kerk nemen. Ze zat echter te lang voor de spiegel.
Toen ze vertrok en bij de Hungerbachbrug aankwam, stopten de klokken met luiden. “Dat was slecht voor hen, want na het luiden kwamen alleen mensen met onwettige kinderen naar de kerk”, zegt Meili. ‘Je had dus kunnen denken dat ze een buitenechtelijk kind meebracht.’ Omdat ze deze schaamte niet kon verdragen, gooide ze het kind gewoon in de Hungerbach.
Ze keerde terug naar het kasteel en er kwam een hevige storm. Het kasteel lag toen in puin en de edelvrouw was verdwenen. Het kreeg later de naam Hügelimeitli.
“Ik heb nooit begrepen waarom ze het kind in de beek gooide”, zegt Meili. “Ze zeggen dat de heuvelimitatie er nog steeds is en dat deze moet worden ingewisseld.” Een jonge man die zich in de grot waagt, kan dit doen.
Als beloning zou hij een kist vol geld moeten ontvangen, die wordt bewaakt door de heuvel imitli en een zwarte hond. Dit is hoe het is geschreven in verschillende tradities van de legende. Tegenwoordig is het achterste deel van de grot begraven.
Béatrice Meili woont nu in Kirchleerau en is voorzitter van de Suhrental Local History Association. Ze is bibliothecaresse en onder andere docent geschiedenis. “De verhalen hier laten mij niet onverschillig en ik vind het belangrijk dat ze bewaard blijven en doorgegeven worden”, zegt ze.
Twee varianten voor de legende
Het gebeurt dus dat ze een tweede variant van de legende kent. Haar grootmoeder vertelde haar dit. Dienovereenkomstig lag het kasteel verder terug richting Uerkental en was het heuvelgat een ondergrondse ingang.
Omdat de boeren het kasteel belegerden vanwege hun hoge belastingen, moest de edelvrouw via deze gang vluchten. Ze nam de schatkist mee. Maar de grot stortte in en de jongedame werd begraven. “Ze zeggen dat je bij slecht weer nog steeds een beetje licht in het gat kunt zien branden”, zegt Meili.
Er wordt keer op keer naar de veronderstelde schat gezocht. Aan het einde van de 17e eeuw werden enkele Reitnauers naar het koorhof geroepen voor het graven van schatten in Hügeliloch, zoals te zien is in het boek “Schöftland History and Stories” van Christian Holliger.
De Hügelimeitli heeft ze nog nooit ontmoet, al wordt er gezegd dat je hem bij Hungerbach af en toe haar haar ziet kammen, zegt Meili met een knipoog.
Hirschthaler Benny Frei zegt over de legende: "Er gaat een gerucht rond dat zo nu en dan, als de maan vol is, mannen de echtelijke slaapkamer verlaten en naar Hügeliloch rennen om het kasteelmeisje te kussen en te verlossen." Blijkbaar heeft nog niemand de Hügelimeitli gevonden.