In 1925 bouwde Jonas Kanapkis, een kip, een houten windmolen op de Long Hill op de kruising van drie wegen. Hij werkte zelf veel aan de bouw van de molen en huurde ambachtslieden in voor complexere werken. Valcus bracht motoren en ander molenmaterieel uit Duitsland.
Niemand werd betoverd door het geluid van een draaiende molenmolen.
De wind, gedwongen om te werken, draaide de wieken van de molen gedurende drie decennia, lange ketens van "patvada's" strekten zich uit aan beide zijden van de weg, soms moesten wachtrijen enkele dagen wachten. Het hebben van een molen was geen slechte zaak, dus keken de lokale kippen jaloers naar de molen van Kanapki, omdat het gezegde over de rijkdom van de molenaar "leeft als de honden van een jager, het gaspad van de pastoor en de varkens van de molenaar" niet "van de vinger is gebroken". ".
Toen de collectieve boerderij werd gevormd, werden de vleugels van de molen verwijderd en werd het maalwerk uitgevoerd door een motor en elektriciteit, en sinds 1978 is het etnografisch museum al meer dan een decennium in de molen actief.
In 1992 werd het museum gesloten, de door lokale kippen verzamelde exposities werden overgebracht naar het regionale museum van Vilkaviškis en de molen werd teruggegeven aan de eigenaren.
Een unieke windmolen met bewaarde technologische apparatuur in goede staat en het huis van de molenaar is opgenomen in het register van onroerende culturele goederen van de Republiek Litouwen.
De windmolen van Vištytis, bijna een eeuw geleden een praktische menselijke helper, is nu slechts een exotische landschapsdecoratie en een technisch erfgoed van onschatbare waarde dat wacht op onze juiste hulp en bescherming tegen uitsterven.
Vertaald door Google •
Goed op de hoogte? Log in om een tip voor andere avonturiers toe te voegen!