Bosspoorwegen waren aan het begin van de 20e eeuw een onmisbaar hulpmiddel voor bosarbeiders in Oostenrijk. Ze werden gebruikt om het hout te halen uit de ontoegankelijke hellingen, die vlak na de Tweede Wereldoorlog een hoogtepunt bereikten, omdat de vraag naar hout extreem hoog was. In 1974 rolde de laatste bosspoorlijn van het spoor, waarmee een einde kwam aan een tijdperk.
Tegenwoordig is het echter sowieso veel cooler om de oude Reichramiger-bosspoorlijn te gebruiken. Want vandaag is het een fietspad waarop je kunt fietsen en de Kalkalpen van dichtbij kunt beleven. Het absolute hoogtepunt van de route zijn de 17 tunnels, die deze route tot een heel bijzondere ervaring maken.
Voordat de bosspoorlijn werd aangelegd, werden de boomstammen uit het Achtergebirge langs de Grote Bach (Reichramingbach) naar de hark in de Schallau gehesen en eerst met paard en wagen naar het station van Reichraming vervoerd, later op een taxibaan (60 cm spoor ).
Een andere (particulier aangelegde) landingsbaan (lengte ca. 3 km, baan 76 cm) bestond sinds 1912 langs de Weißenbach van de Kreuzeckbach tot aan de Ramingbach, waar de stammen in het water werden gelaten. In 1916 werd deze landingsbaan met 164 m verlengd tot aan het kamp Weißenbach. In 1918 begon het legerbestuur met de bouw van een uitbreiding van de Schallau. In hetzelfde jaar werd het werk aan het einde van de oorlog weer stilgelegd. In 1919 begonnen de werkzaamheden weer en een jaar later was de route (lengte 9,4 km) inclusief een brug over de Ramingbach gereed.
Tegelijkertijd creëerden de Federale Bossen tussen 1910 en 1912 een project om de bossen bij Brunnbach te ontwikkelen, maar voerden dit niet uit. Door een windramp in 1916 lag er een grote hoeveelheid beschadigd hout in het Achtergebirge, maar dit kon door de oorlog niet verwerkt worden. De schade door de schorskeverplaag was enorm. Daarom werden in 1918 de plannen uit 1912 teruggedraaid en in 1922 werd het traject van het knooppunt Weißenbach (kilometer 4.2) over de Maieralm naar Brunnbach gebouwd, het jaar daarop werd het verlengd tot Hanselgraben. Er waren bijna geen kunstwerken nodig, met uitzondering van een korte tunnel na de Anzenstückl en twee bruggen over de Plaissabach op de Brunnalm.
Om strategische redenen moest de lijn worden aangelegd in de Bosnische spoorbreedte (760 mm), de kleinste straal was 40 m. Daar bevond zich echter een boog met een straal van slechts 32 m onder de ÖBB-brug. Er waren ontwijkingen in de Schallau, bij de Gleisdreieck Weißenbach, bij de Wilden Graben, bij de Maieralm, bij Brunnbach en bij het bakkersmagazijn.
Toen de Trift op de Großer Bach in 1936 werd stopgezet, kwam er geen hout meer uit het Achtergebirge naar Reichraming, dus begon de aanleg van een aftakking langs de Großer Bach. Vanwege de oorlog werden deze werkzaamheden in 1942 weer stopgezet, maar in 1947 hervat, en uiteindelijk was in 1951 de route van de Maieralm naar Unterweißwasser of naar de Wällerhütte voltooid. Deze nieuwe sectie leidde door de kloven van de Großer Bach (11 tunnels), de Black Bach (5 tunnels) en de Haselbach (2 tunnels), en er was een zijspoor kort na de Klaushütte. Tegelijkertijd werd het laden op station Reichraming gerationaliseerd: de laadbaan op het stationsplein werd vervangen door een verhoogde oprit aan de zuidkant van het station. Dit vereiste de installatie van een kruising tussen vol- en smalspoor. Samen met de zijsporen, zijsporen en zijsporen was de totale lengte van het spoor 40,7 km, plus 19 tunnels (totale lengte 1.922 km) en 41 bruggen.
De bosspoorweg Reichraming, die in 1971 werd gesloten, was een van de grootste en langste in bedrijf in Oostenrijk. Nadat ze waren gesloten, werden de sporen afgebroken en boswegen op het spoor gelegd, het grootste deel van de tunnels en alle bruggen werden verbreed, echter twee tunnels geblokkeerd (de eerste Kraixentunnel en de tunnel voor de Annerlsteg), twee anderen volledig verwijderd (de rode bodem- en tweede Kraixen tunnel).