"Voor interne discipline", beval Adalbero, aartsbisschop van Hamburg, in 1141 de verhuizing van het kanoniek klooster van Heeslingen naar het rustigere Zeven. Wat er ook gebeurde, de vrouwen in hun klooster - later een benedictijnenklooster - zouden hun leven ongestoord aan het gebed wijden. Kort na de verhuizing werd er tot omstreeks 1158 een stenen kerk gebouwd. Het is tot op de dag van vandaag bewaard gebleven in zijn romaanse stijl en kruisvormige plattegrond.
De Zevenkerk is vernoemd naar de christelijke martelaar Vitus. Volgens de legende wilden zijn vader, een rechter en uiteindelijk keizer Diocletianus zelf hem dwingen de heidense Romeinse goden te aanbidden. Vitus hield echter vast aan zijn geloof en werd ervoor geëxecuteerd - op 12-jarige leeftijd. In 1231 werden zijn relieken overgebracht van Corvey naar Zeven, wat de kerk en het klooster tot een belangrijk en rijk bedevaartsoord maakte.
Sinds de Reformatie in de 16e eeuw hebben protestanten en katholieken gestreden om de heerschappij over de kerk en het klooster. Pas in de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) begon een ononderbroken reeks lutherse predikanten. Met het vredesverdrag kregen de Zweden Zeven. Ze ontbonden het klooster. Hierdoor werd de kerk uiteindelijk de kerk van de Evangelisch-Lutherse parochie Zeven.
De Romaanse kerk had een eenvoudige, kegelvormige torenkoepel. Het werd in de 18e eeuw vervangen door een achtzijdige, barok gebogen torenkoepel met een lantaarn. Dit is tot op de dag van vandaag bewaard gebleven. Een bezoek aan de Sint-Vitikerk is de moeite waard: delen van de inventaris zijn bewaard gebleven uit de kloosterperiode: bijvoorbeeld de bronzen doopvont (1469) met talrijke reliëffiguren van heiligen of de kleine stenen figuur van Sint-Vitus uit de 16e eeuw en de preekstoel (1565) in de Renaissance stijl met vier gesneden en geschilderd beeld panelen. In 1750 creëerde Christian Vater het barokke front van het orgel.