Deze zomer had ik de kans om met mijn gravelbike van Graun naar Riva del Garda te rijden door Itali"e, Oostenrijk en Zwitserland.

Mijn rit begon in het kleine, mooie Italiaanse stadje Graun, aan de rand van het Reschenmeer. De eerste etappe betrof het oversteken naar de Oostenrijkse grens en vervolgens naar Zwitserland via mooie gravelwegen en rustige paden om te eindigen in Scuol. Hier wordt het vierde offici"ele Zwitserse taal, Romaans, gesproken.

De tweede etappe leidde door een maanachtig landschap en hoge gravelbergpassen naar Livigno. Dit was zeker de zwaarste etappe van allemaal, omdat ik onderweg veel hoogtemeters verzamelde. Maar elke meter was de moeite waard. Livigno is een mooi skigebied met een koele scene, dus voor wie nog een beetje extra energie heeft, zou ik een bezoek aan het dorpscentrum aanbevelen. Aangezien Livigno op 1.816 meter ligt, is het hier 's avonds en 's ochtends behoorlijk koel.

De volgende dag reed ik via de Passo Foscagno en Passo d`Eira naar een mooie gravelpas die uitkwam bij Laghi di Cancano. Als je van haarspeldbochten houdt, dan is dit je plek! De dam over het meer was ook indrukwekkend en het volgende gravelpad dat leek ge"isoleerd van de beschaving was een van mijn favoriete onderdelen. Dit bracht me in de richting van Bormio, maar voordat ik de stad binnenkwam, boog de route linksaf terug naar gravel tot de bestemming van de dag: Santa Caterina.

Gelegen op de weg naar de Gaviapas, is Santa Caterina een mooie pas die de eerste helft van dag 4 vormde. Ik zou aanraden om deze pas in het weekend te vermijden, omdat motorrijders ook van deze klim genieten. Eenmaal boven aan de klim, was een kopje koffie in het restaurant precies wat ik nodig had. Vervolgens volgde een geweldige afdaling, hoewel het onmogelijk was om snel te gaan omdat ik letterlijk op elke hoek stilstaande om een foto te maken. Te mooi om niet op te laten zakken.

Terug in het dal, leidde een andere klim me omhoog naar de Passo Tonale tot een chocoladewinkel die chocolade over de muur liet lopen. Lekker! Na een zoete verrassing volgde een even zoete gravelafdaling naar de eindbestemming van de etappe in Mezzano.

Een andere mooie rit die begon met een lange gravelsectie door het bos op de volgende dag. Het begin was zo steil dat ik de grip van mijn banden verloor, maar de helling werd hogerop minder steil. Bovenaan was een skigebied dat precies die koffie had die ik nodig had. Na de juiste koffiedosis volgde ik eerst een geasfalteerde weg, dan een gravelweg die snel een onberijdbaar singletrack werd.

Hike-a-bike maakt deel uit van het spel. Gelukkig was het niet zo lang, en ik was snel weer op mijn fiets om op te klimmen naar de laatste klim van de dag. Het slingerde zich door het bos tot het eindigde bij een bergmeer. Het was mooi, maar ik wist ook wat me te wachten stond: nog eens 200 meter hoogteverschil te voet. De volgende sectie was zo steil en rotsachtig dat het onmogelijk was om te rijden. Maar het was de moeite waard om het naar boven te duwen, omdat de top een ongelooflijk 360-graden panorama op de bergen bood. Hoewel er enkele wandelaars in de buurt waren, voelde het alsof je zo ver van de beschaving af was. Een andere verrassing was de 16 kilometer lange afdaling naar de eindbestemming van de etappe: Ponte Arche.

De laatste paar dagen had ik in het restaurant gegeten, maar op deze dag ging ik naar de supermarkt en maakte een hotelpicknick. Het maakte me niets uit, omdat het betekende dat ik gewoon kon ontspannen in mijn kamer. De tijd vloog voorbij omdat de volgende dag al de laatste etappe naar Riva del Garda was. Hoewel deze dag korter was en minder hoogteverschil had, miste het niet aan schoonheid langs een rotswand, over een maanachtig landschap en langs turquoise meren om het Gardameer te bereiken.

Dit waren zes dagen vol avontuur en ontdekking terwijl je van de drukke wegen afbleef. Het was de perfecte tijd om tijd te nemen om te ontspannen van de dagelijkse haast en voor een geweldige energie reset te zorgen.