Surgellsen. Ok bi Surgellsen hett dat ’n Knusperhüüsken geven. Dor weer „Tante Dolly“, un de weer allet annere as ‚ne Hex. Tante Dolly hett egentlich Dorothea heten un ehr Mann weer de Kunstmaler Friedrich Cornils, de „Meister Spitzboort“ nöömt wurr. Beid hebbt se an‘n Anfang vun dat 20. Johrhunnert in Lümborg leevt, an’n Wüstenort. 1943 sünd se denn op de Idee kamen, sik in’e Natur antosiedeln. Funnen hebbt se ene Steed in’n Woold süüdlich Surgellsen, de Hanne Willenbockel tohören dee. Dat is aver nie in’n Grundbook indragen worrn.
1944 sünd de beiden Cornils dor introcken. Dormals weer de Bombenübungsplatz glieks dorneven. Hüüt kann en sik blot wunnern, dat de Luftwaffe düsse Naverschaft in ehren Sparr-Rebeet so hennahmen hett.
Enen Handwarker hett Friedrich för sienen Bo nich nödig hatt. Dat Huus weer’n beten windscheef. Up’n Dack weren kene Tegels sünnern Holt, Heid un Moos.
Inköfft hebbt se in Surgellsen. Dor hett dat dormals noch ‘n Laden geven.
De Eensamkeet in’n Woold wurr jümmer ünnerbraken vun Besökers. Dor kemen Lüüd ut Lümborg, de sik mal in Cornils ehre Märkenwelt trüchtrecken wullen un dor kemen sogor ganze Schoolklassen, de sik Ansichtskoorten un’ne Bruus bi Tant Dolly köpen deen. Gastfründlich weren de Cornils jümmer. ‘n Kassen Beer stunn jümmer praat. So richtig bekannt un berühmt is dat Knusperhüüsken aver eerst worrn, as de Lümborger Landeszeitung (1949) un denn de „Hörzu“ (1950) över de Idylle bericht’ hebbt.
Nu weren se landswiet bekannt. Wenn een se schrieven wull, denn hett de Anschrift „An Meister Spitzbart im Knusperhäuschen“ utreckt, dat de Poostkoort richtig ankeem.
Friedrich Cornils hett vele schöne Landschopsbiller maakt un kunn woll ok vun den Verkoop leven. He is 1958 mit 83 Johr storven. Tante Dolly hett noch bet 1969 ganz alleen in ehr Null-Steerns-Hotel mit Reh, Voss un Haas vör de Döör wahnt. Aver as dat nich mehr güng, is se in dat Kreisaltersheim Amekhusen-Sottorf gahn. Storven is se 1972 un neven ehren Mann op den Karkgellser Karkhoff begraven. Dor, wo mal dat Knusperhüüsken stahn hett, steiht blot noch ’ne Gedenktafel. Aver dor hengahn un dorvun drömen, wie dat mal to Tieden vun Meister Spitzboort un Tante Dolly weer, dat kann en jümmer noch. Vun Rolf Kliemann
Quelle:
Landeszeitung für die Lüneburger Heide / Artikel aus der LZ Ausgabe vom 14.10.2020