Dąb Napoleon (Dąb Napoleona) – nieistniejący już pomnik przyrody, rosnący w Zaborze dąb szypułkowy był najgrubszym w Polsce drzewem tego gatunku. Spłonął 15 listopada 2010 najprawdopodobniej podpalony przez wandali. Jego obwód wynosił 1 052 cm (na wysokości 1,3 metra od najwyższego punktu podstawy drzewa). Wysokość 22 m, szacuje się, że dąb był żołędziem ok. 1300 roku (jego wiek 660-700 lat). Drzewo miało w środku dużą dziuplę, która mogła pomieścić na raz kilkanaście osób. Pokrój drzewa był typowy dla drzew rosnących na otwartym terenie (potężny pień, rozłożysta korona) – odmienny niż np. u dębów białowieskich – takich jak Dąb Car czy Dąb Jagiełły. Przed wojną był na liście 78 pomników przyrody powiatu zielonogórskiego. W 1920 roku ówczesna księżna Hermina von Schönaich-Carolath z książąt Reuss osobiście nadała drzewu imię profesora Theodora Schubego (niemieckiego botanika i działacza ochrony przyrody badającego śląskie pomniki przyrody, autora m.in. opracowania Waldbuch von Schlesien). Po śmierci męża księżna w 1922 została drugą żoną byłego cesarza Wilhelma II uzyskując tytuł cesarzowej. To rozsławiło dąb w okolicy i na Śląsku. W 1936 roku drzewo wymieniono w "Księdze ochrony przyrody" prowadzonej przez starostę zielonogórskiego. Polska nazwa drzewa wzięła się z legendy głoszącej, że podczas wyprawy na Rosję w 1812 roku, po przeprawie przez Odrę pod jego konarami odpoczywał Napoleon Bonaparte. Zanim ostatecznie spłonął, dąb był kilkakrotnie podpalany przez wandali.