Większość gruntów w Tyńcu nad Ślęzą należała do joannitów i następnie przeszła wraz z pałacem i folwarkiem w ręce rodów Königsdorf i Goldfuss. W miejscowości znajdowało się jednak również wolne sołectwo. Od 1872 roku majątek dziedzicznego sołectwa (zwany w księgach adresowych Erbscholtisei Nr 7) należał do rodziny Paschwitz. Od jej nazwiska zachowaną rezydencję określano mianem willi Paschwitz. W 1912 roku właścicielem posiadłości liczącej 142ha był Alfons Paschwitz. W jego rękach dobra pozostały do 1931 roku. Następnie nabył je był Max Bieda, wzmiankowany również w księdze adresowej w 1937 roku. W tymże czasie gospodarstwo miało 138,66ha powierzchni. Po drugiej wojnie światowej willa Paschwitz należała do Państwowego Gospodarstwa Rolnego, a następnie Stacji Hodowli Roślin w Tyńcu nad Ślęzą. W budynku urządzono biura, klub „Ruchu”, a także mieszkania dla pracowników przedsiębiorstwa. Około 1975 roku willę w znacznym stopniu przebudowano. Budynek murowany z cegły, potynkowany, założony na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, z użytkowym poddaszem, nakryty wysokim dachem czterospadowym z lukarnami. W jednym z naroży prostokątna wieża, zakończona dwuspadowym dachem. Neorenesansowa willa zachowała wiele ozdobnych detali architektonicznych: gzymsy, obramowania okien, szczyt, boniowane naroża. Obecnie budynek w dalszym ciągu pełni funkcję mieszkalną i można go zobaczyć przede wszystkim z zewnątrz.