De cultusplaats Nuraghe Losa ligt op het Italiaanse eiland Sardinië, vlakbij de gemeente Abbasanta, aan de SS 131 (“Carlo Felice”). Het is te bereiken via een aparte afrit op kilometerpunt 123.
De oorspronkelijke naam Nurache 'e losas betekent "nuraghe van graven" en verwijst naar de Romeinse grafurnen die in de rots aan de rand van deze plek zijn uitgehouwen. De onmiskenbare contouren van de Nuraghe Losa springen in het oog op het basaltplateau van Abbasanta, vijf kilometer van het stadje in het Oristano-gebied. Slenterend rond de massieve, solide, platte structuur, waarvan het plan de vorm heeft van een gelijkzijdige driehoek, vallen perspectieven op die lijken op het voorste deel van een scheepsvoorsteven. Het is een van de meest indrukwekkende en opvallende symbolen van de Nuraghische architectuur... Het onderscheidt zich door zijn gearticuleerde ontwerp, compact volume en fijne metselwerktechniek. De overblijfselen van een uitgestrekte nederzetting ingebed in het groene mediterrane maquis zijn bewaard gebleven rond de nuraghe. Het getuigt van de duizendjarige geschiedenis van deze plek, van de Nuraghische periode tot de Romeinse tijd en, toen het als begraafplaats werd gebruikt, tot de Hoge Middeleeuwen (7e-8e eeuw). Het geheel uit grote blokken basalt opgetrokken complex bestaat uit een klaverbladnuraghe uit de midden-bronstijd (15e-14e eeuw v. IJzertijd werd opgericht (13e-9e eeuw voor Christus). Bij de ingang valt op dat deze enorme compacte massa - het geheim van een goede constructie - ook grote ruimtes heeft. Maar niet de onoverdekte binnenplaats, zo kenmerkend voor de meeste complexe nuraghi, maar die waarschijnlijk in functie is vervangen door buitenruimtes. De nuraghe is toegankelijk via twee verhoogde ingangen ten opzichte van het omringende land, en via een rechte gang naar de oorspronkelijke centrale toren (mastio) in de vorm van een afgeknotte kegel, evenals naar de twee zijtorens. De achterste toren daarentegen is toegankelijk via een secundaire ingang. Je wandelt door de clair-obscur van de gangen, ademt de geur van de met mos bedekte stenen in en dompelt je onder in het mythische Nuraghische tijdperk.
Na het oversteken van de hoge drempel leiden drie gangen naar evenveel kamers bedekt met tholos (schijnkoepels). De mastio, vandaag nog steeds 13 meter hoog maar oorspronkelijk hoger, heeft een "klassieke" structuur: grote hoofdkamer met drie nissen in de vorm van een kruis. Een wenteltrap die ooit naar boven ging, leidt met de klok mee naar de bovenste kleine kamer. Rondom staan de drie kleine torens met hoge, smalle kamers die met elkaar zijn verbonden door het metselwerk dat het hele bouwwerk omringt. Het omvat ook drie putten die werden gebruikt om voedselreserves of andere materialen op te slaan. De hoofdtoren en het driehoekige bastion zijn omgeven door een lange, massieve ovale muur met deuren en twee vrijdragende torentjes, waarvan de muren worden onderbroken door inkepingen. Het buitenmetselwerk strekt zich aan de achterzijde uit naar het noorden en het westen en is eveneens voorzien van een nauwe doorgang. Aan de voet van de kleine westelijke toren bevindt zich een stortbak. Voor de ingang van de gevel is daarentegen een imposant rond gebouw te zien, dat waarschijnlijk belangrijke functies vervulde - misschien was het de vergaderhut - zoals twee tegenover elkaar liggende ingangen, twee grote nissen, vier lockers en vijf inkepingen suggereren . Slechts een klein deel van de uitgestrekte omliggende nederzetting, die 3,5 hectare beslaat, is opgegraven. Op diverse plaatsen zijn nog overblijfselen te vinden van Nuraghische woningen en met name huizen uit de laat-Punische periode, de periode van de Romeinse Republiek en het Rijk alsmede de laat-Romeinse en Byzantijnse periode.