Alpenpassen — 10 klassiekers voor jou en je fiets

Ik raad ook sterk aan om de tour vanuit Pfossental te starten. Bijna alles is te berijden voor fitte motorrijders. Auto in Meran, Schnalstal, Pfossental, via de Stettinerhütte naar Moos im Passeier en terug naar Meran ... 90 km en ca. 2600 m.

Bij de Forcellina di Montozzo of Montozzo-Scharte ligt nog een loopgraaf uit de Eerste Wereldoorlog. Hier is ook een gedenkplaat geplaatst.

De Fimber Pass, in ieder geval bij naam bekend bij de meeste mountainbikers, is een erg mooie, zij het wat moeizame overgang van Oostenrijk naar Zwitserland.
Vanuit Ischgl fiets je langs de Bodenalpe (bodenalpe.com/index.htm) naar de Heidelberger Hütte. Als je genoeg tijd hebt, is een overnachting in de alpine bioscoop de moeite waard. Zo kunt u de volgende dag goed uitgerust aan de beklimming beginnen. En het heeft het allemaal - u bereikt de pashoogte op 2.600 meter niet zonder duwen en dragen. Maar dat hoort tenslotte bij een goede pasovergang. En tot slot wordt je beloond voor het zwoegen met een geweldige afdaling op een geweldige singletrail. In Vna komt u eindelijk weer beschaving tegen en bereikt u het Inntal in het Engadin.

Puur uit de gegevens blijkt dat de Pass da Costainas geen gigantische pas is. De pas bevindt zich op slechts 2.251 meter hoogte. Maar de achtergrond is gigantisch en de singletrail door het hoogste dennenbos van Europa is erg mooi en soepel te rijden. Daarvoor moet je echter van Scoul van het Inntal naar S'charl, een pad dat nooit bijzonder steil is, maar vrij lang. In het dorp S'charl kun je je voorraden aanvullen voordat je de pas verovert. Dit kan overigens geheel in het zadel. Na een korte afdaling op een pad, gaat u over op een grindpad dat u naar het stadje Lü brengt. Nog een paar kilometer en u bent in Val Müstair.

De Schlinigpass zou voor veel alpine crossers bekend moeten zijn - het is tenslotte een van de beroemdste in de oostelijke Alpen. Dit is deels te danken aan de grandioze Uina-kloof, en deels aan de populaire Sesvenna Hut (sesvenna.it). De hut ligt op slechts een paar meter afstand van de overgang en nodigt uit om te overnachten in het geweldige landschap. Maar ook dagjesmensen komen hier graag.
De top van de pas is relatief weinig spectaculair, maar er is een mooi pad van de kloof naar de hut en vice versa. Afhankelijk van de tijd van het jaar en de tijd kan het hier wat krap zijn, aangezien veel wandelaars en mountainbikers het pad delen.
Overigens, als je de overgang naar een dagtocht plant, is de zuid-noord richting logischer.

De Schneebergscharte zal bij veel alpine crossers bekend voorkomen. Elke serieuze alpine crosser had de oversteek over het zadel moeten maken. Maar je moet deze pas niet lichtvaardig opvatten, want de fiets staat er al...
De klim begint bij het mijnmuseum aan het einde van het Ridnauntal op 1400 meter hoogte. Je kunt tot aan het Poschhaus (facebook.com/poschhaus/) op 2.113 meter trappen, vanaf daar begint de moeizame klim. Het gaat over een steil, maar goed ontwikkeld pad tot aan de Schneebergscharte op 2.700 meter. In kronkelwegen leidt het pad steil naar beneden naar de verwoeste monding van de Kaindl-tunnel en daalt dan zachtjes af op een breed pad uit het dal naar de berghut Schneeberg (schneeberg.org). De hele route duurt 4 uur lopen; de hele route is gemarkeerd met routenummer 28. Mountainbikers met een goede rijtechniek kunnen de afdaling van de Schneebergscharte in het zadel maken. Hoe dichter je bij de berghut komt, hoe "gemakkelijker" het pad wordt. Een stop om op krachten te komen of zelfs om te overnachten is een echte aanrader bij de 2.355 meter hoge berghut.

Geniet van het geweldige uitzicht!

Het Rinner-zadel heeft een beroemde broer - de Jaufenpass. Het is echter erg populair en niet de eerste keuze voor mountainbikers die van Sterzing naar Merano willen reizen. En als de Schneebergscharte te extreem voor je is, doe je er goed aan om het Rinner-zadel als overgang te gebruiken. Vanaf de Ratschingstal gaat het over de Rinneralm (facebook.com/bergrestaurant.rinneralm) tot aan het zadel. Behalve de laatste meters is alles makkelijk te rijden. Technisch en fysiek zullen zeer sterke motorrijders waarschijnlijk het hele parcours in het zadel afleggen. De overgang zelf is relatief onspectaculair. De enige sensatie wordt geboden door de wilde paarden (die helemaal niet zo wild zijn) die hier vrij rondlopen.
Na een paar meter bergafwaarts komt u bij de Jaufenpassstrasse en kunt u naar beneden rollen in het Passeiertal. Als je de straat wilt vermijden, is er een insidertip:
Kort voor de Jaufenalm gaat wandelweg 17 naar rechts. Een meer dan waardevol alternatief voor technisch fitte mountainbikers.

Een klassieker onder de alpine overtochten voor mountainbikers is de Rabbijoch. Vanuit het Ultental rijdt u bergopwaarts door een imposant dalbassin naar de Bärhap-Alm (2.295m). Naast het pad kronkelt een klein beekje in de vallei. Grote rondslingerende rotsblokken laten zien dat de bergen niet eeuwig duren. Je wilt niet geraakt worden door zo'n kolos in een rotsglijbaan. Kort na de Alm wordt het grindpad enkele meters erg steil en voor de meeste betekent dit: duwen.
Later verandert het pad in een pad. Hier kun je altijd iets rijden, maar vaak moet je ook duwen. Na het laatste glijdende gedeelte bereik je het hoogplateau waarop de Rabbijoch (2.460 m) ligt. Vanaf nu gaat het bergafwaarts. Eerst naar de Haselgruber-hut (overnachting; heerlijk, eenvoudig eten). Vanaf de hut leidt een heel mooi, vloeiend pad bergafwaarts op de helling. Let op - veel wandelaars kunnen hier op weg zijn. Vanaf 2016 is er een wijziging in de route. Het zwaar geërodeerde gedeelte beneden is nu afgesloten voor motorrijders en je schakelt weer over op gravel.
Gezien de werkelijk vernietigde manier is dit niet langer tragisch. Last but not least bereikt u de Val di Rabbi op asfalt.

De Madricciopas verbindt de Alta Val Martello en de Valle di Solda. Heel hoog, moeilijk te bereiken, ondoordringbaar: alles wat je van een hoge bergpas wenst.