Miedniewice to malownicza miejscowość leżąca na pograniczu ziemi łowickiej i sochaczewskiej na obrzeżach Bolimowskiego Parku Krajobrazowego, niedaleko Żyrardowa w gminie Wiskitki. Pierwsza wzmianka o nich pochodzi dopiero z 1359 r. Zwano je wtedy Niedźwiedzice albo Miodowice. Miejscowość ta stała się szerzej znana w Polsce dopiero w połowie XVII w. za sprawą pewnego dewocyjnego obrazka...
W roku 1674 r. jeden z gospodarzy z miedniewickiej wsi – Jakub Trojańczyk – przyniósł do swego domu zakupiony na odpuście w Studziannej drzeworytowy obrazek (50x50 cm) z wizerunkiem Świętej Rodziny. Umieścił go na drewnianym słupie w stodole, albowiem tu najwięcej pracował w ciągu dnia. Mieszkańcy wsi codziennie rano i wieczorem dostrzegali dziwny blask nad jego stodołą. Nawet sądzili, że to pożar, ale gdy wszystko się wyjaśniło, sami bardzo chętnie przychodzili tu na modlitwę. Wtedy zaczęły się również dziać cuda, np. uzdrowienia. A najbardziej tajemnicze okazały się być ślady stóp widoczne każdego ranka na piasku, dwóch dorosłych osób i dziecka… Wieść o niezwykłych wydarzeniach szybko dotarła do ówczesnego właściciela Miedniewic – Mikołaja Wiktoryna Grudzińskiego, który wystąpił z prośbą do biskupa poznańskiego Stefana Wierzbowskiego o powołanie komisji, która zbadałaby ich prawdziwość. Komisja odwiedziła Miedniewice trzykrotnie w latach 1675-77. Potwierdzono autentyczność cudów, a biskup Wierzbowski w 1677 r. ogłosił obrazek za cudowny. Grudziński natomiast już w 1676 r. na miejscu stodoły ufundował drewnianą kapliczkę, oraz sprowadził OO. Reformatów. Z powodu coraz bardziej licznie przybywających do Miedniewic pielgrzymów powstawała konieczność budowania nowszych, większych świątyń. Obecna murowana pochodzi z 1737 r., a zaprojektowali ją najprawdopodobniej Józef Fontanna wraz z Tomaszem II Bellottim. Poprzedni drewniany kościół rozebrano i przeniesiono staraniem Goszczyńskiego generała wojsk polskich do Kurdwanowa oddalonego o 8 km od Miedniewic. Kamień węgielny pod nową świątynie wmurował w 1737 roku Prymas Teodor Potocki. Budowa trwała do 1748 roku. Środki na budowę sanktuarium pochodziły z datków magnaterii, szlachty i mieszczaństwa (np. Izabela Czartoryska, przekazała dary na ten cel). Uroczysta konsekracja odbyła się 28 września 1755 roku pod przewodnictwem Prymasa Adama Ignacego Komorowskiego. Biskup sam ciężko chorując doznał uzdrowienia za sprawą cudownego obrazu. Niebawem podjęto też starania o koronację cudownego obrazu. 8 lipca 1764 r. Kapituła Watykańska wydała odpowiedni dekret. Uroczystości przewodniczył biskup Ignacy Krasicki. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że koronacja miedniewickiego obrazu-kopii miała miejsce 100 lat wcześniej niż jego oryginału ze Studziannej. W latach 1793-94 przeprowadzono gruntowny remont dachu – wymieniono strop i więźbę dachową. W 1864 r. miała miejsce kasata klasztoru OO. Reformatów jako kara za pomoc udzieloną powstańcom styczniowym. Przed ucieczką zakonnicy pomalowali wnętrze świątyni na czarno. Od tego momentu sanktuarium pozostawało pod opieką dwóch zakonników (ostatni zmarł w 1900 r., potem opiekę przejęli księża diecezjalni do 1919 r., kiedy to na nowo utworzono tu parafię). Przez ten czas świątynię poddawano remontom.
W 1878 r. świątynię poddano remontowi, który objął głównie skrzydło południowe i był połączony z jego częściową rozbiórką. Przebudowano zakrystię. Kolejny remont przeprowadzono w 1929 r. Zachowały się oryginalne zdjęcia (przechowywane w Instytucie Sztuki PAN), które pozwalają odtworzyć przebieg wykonanych prac. Przede wszystkim przerobiono dwie przybudówki przylegające do prezbiterium od północy i południa wieńczone absydami. W zakrystii Chwalisław Zieliński wykonał polichromię (konserwowano ją w 1971 r.). W 1930 r. odnawiano fasadę, przebudowano taras przed wejściem głównym (tu znajdowała się piwnica, której strop się zawalił podczas odpustu), wzmacniając go żeliwnymi płytami. Przeprowadzono remont południowego krużganku. Zburzono walącą się kapliczkę św. Antoniego przy południowo-zachodnim narożu fasady kościoła i zbudowano tu zejście do krypt pod kościołem. Również odmalowano na nowo świątynię we wnętrzu na czarno. W roku 1962 zespół kościelno-klasztorny wpisano do rejestru zabytków. W 1966 r. kardynał Stefan Wyszyński przekazał parafię w Miedniewicach i pieczę nad sanktuarium OO. Franciszkanom. Od 1986 r. znajduje się tu również zakon klauzurowy sióstr klarysek, przybyłych ze Starego Sącza.